Në tmerrin e vrasjeve të lajmëruara dhe të paparalajmëruara

Nga Leonard Veizi

 

Ajo që ndodh prej vitesh në Shqipëri, si në një film horror me skena të pandriçuara, ka të bëjë me vrasje të paralajmëruara dhe ato me paralajmërim. Vrasje të qëllimshme dhe vrasje aksidentale. Vrasje në eksitim e sipër apo vrasje të përllogaritura.

Risku mbetet i lartë.

Nuk ka nevojë të të lajmërojnë, për të të thënë se je në gjak me dikë e duhet të kthesh kokën pas në çdo çast se gjaksit nuk i duhet ku ta ka zënë pusinë. Ti je gjithmonë një shënjestër e lëvizshme. Me raste dhe krejt i palëvizshëm a i murosur. Ti je nën syrin thep-shqekës kur ke bërë ndonjë mëkat dhe je i akuzuar, por edhe kur je duke ecur në rrugën tënde dhe je i çliruar nga çdo lloj akuze.

Ti, si pjesëtar i kësaj shoqërie, do të ndihesh gjithmonë i kërcënuar nga gryka e një arme dhe sikur ajo të mos ekzistojë kund. Dhe ti po aq je gjithmonë një viktimë e mundshme. Madje, ti je një viktimë në të gjitha rastet.

Ca vite më parë Shqipëria ngjante më shumë si Siçilia e viteve ‘70 ku shumëçka zgjidhej përmes armëve. Po herë-herë më së shumti ngjan me vitet ‘90, ku në bastionet e krimit e drogës në Medillinin kolumbian të Eskobarit, jeta nuk vlente dy lek.

Në Shqipëri krimi nuk fle asnjëherë. Ai është roje.

Ti fle, se je i qetë, se nuk të rëndon asnjë faj dhe nuk ke përse të përballesh me të. Por ai të gjen dhe kur ti je në gjumin e thellë të pasmesnatës, sepse do të të duhet të mbledhësh energjitë për të shkuar disa orë më vonë në frontin e punës, në ndërtim fjala vjen, apo në një uzinë ku punohet me hekura. Sepse e tillë është jeta. Ajo nuk të merr me të mira.

Ti je viktimë e krimit, edhe kur mbi ty askush nuk ka qëlluar me plumb të nxehtë dhe as me armë të ftohtë, por sepse në mëngjes, ndërsa ngrihesh për të përgatitur ca bukë me vete, ndez televizorin dhe informohesh... për një krim që ka ndodhur në mesnatë, ose përpara mesnate. Por në atë kohë ty të kishte zënë gjumi, sepse nuk mund të rezistosh aq gjatë sa për të ndjekur dhe lajmet e vona në televizor.

Ti nuk je i vdekuri fizik, por je viktimë gjithashtu.

Po bëhet e udhës që vrasjet sot po bëhen në sy dëshmitarësh. Jo dëshmitarë të zakonshëm rruge, por familjarë. Një gjyshe vritet në sy të mbesës. Një nënë në sy të vajzës. Një baba në sy të djalit dhe një djalë në sytë e babait të tij.

Dhe çfarë pastaj... Do të na duhet të vëmë kujën, apo të bëhemi të fortë e të përballojmë dhimbjen. Sepse krimi është fakt. Ai nuk mund të zmbrapset për ta ripërsëritur skenën në një version të ri. E për më tepër të ngushëllohemi se demek: “Këto janë punët e Zotit” dhe se “Zoti të mirin e do pranë vetes”. Ç’e ngatërroni Zotin në fronin hyjnor me larjet e hesapeve të tokësorëve.

Së fundi, një tjetër skenë krimi e pamëshirshme u përhap rrufeshëm nëpër titra nga televizionet informative dhe portalet. Aparati kishte fokusuar një baba që qëndronte pranë të birit të vdekur. Të vrarë me plumb në praninë e tij. Duke pirë kafe. Dhe asnjë burrë tjetër s’do të donte të ishte në vendin e tij. As ai vetë. Por plumbi nuk të pyet, kur del i nxehtë nga tyta e armës, pasi një gisht ka vënë në lëvizje mekanizmin e shkrepjes.

Ç’rëndësi ka motivi përse u vra. Nuk na duhen motivet. Ato i përkasin palëve. U vra se kishte një mëkat mbi shpinë apo se qëlloi në orën e gabuar në vendin e gabuar. Tek e fundit u vra një njeri. Dhe askush tjetër nuk ndihet i sigurtë më. Për të mos thënë që ndihet veç i kërcënuar.

Ne qajmë për fatin tonë. Që jetojmë në një botë të kriminalizuar, ku vriten njerëz çdo vit po as sa janë vrarë dhe në një luftë frontale.

Veç këta nuk janë dëshmorë, janë veç viktima.

Jetojmë në kohë makthi. Jemi shënjestra të lëvizshme të krimit pa fytyrë e pa emër.

Dhe krimi është futur thellë në jetët tona. Bashkëjeton me ne. Ne flemë me të e gdhihemi në mëngjes duke psherëtirë nën vete se e kaluam dhe një natë. Por nuk dimë ç’do të ndodhë gjatë ditës. Sepse krimi të vret natën dhe ditën. Ai është roje. Ai nuk njeh kohë.

Dhe kjo është një jetë e jetuar nën një panik të presuar, me një frikë të patreguar. Por fundi është i njëllojtë për këdo të qëlluar.

Dhe pas kësaj mbetesh thjesht një kujtim...