Kur të paburrët shajnë pas krahëve e të thonë: burrec

Nga 

Leonard Veizi

 

Ca e ca më thonë se bëj mirë që godas veset e shqiptarëve, duke i evidentuar ato në shkrime të herë pas hershme. E ca të tjerë më thonë se nuk duhet t’i shaj shqiptarët në shkrimet e mia. Por unë u them se nuk i shaj ata, përderisa gjithë ditën e ditës rri me shqiptarët duke qenë 100 përqind shqiptar. Pra ç'kam bërë unë? Vetëm kam analizuar veset e tyre.

Mirë me zgjedhimin.

Dhe veset e shqiptarëve janë të tyret dhe të mijat bashkë. Dhe ne nuk është se kemi pak vese. Ndaj me një ide abstrakte e fort absurde se ndoshta kështu kontribuoj në troshitjen e shoqërisë pasi i vë në dukje një të metë, duket se kërkoj të bëj gjumin e qetë duke menduar se e kam kryer detyrën time ndaj shoqërisë.

Por shoqëria as që pyet më për komente e pamflete.

Po a kemi mundësi të përmirësohemi realisht, larg absurdit dhe abstraksionit? Në kushtet aktuale, mua më duket se vetëm po keqësohemi. Kjo është një optikë aspak optimiste.

Po çfarë vesesh kemi ne si shoqëri. Ja të marrim një prej tyre pa dashur ta analizojmë aspak, por thjesht ta vëmë në dukje.

Sapo kthen kokën të vazhdosh me punët e tua, ti do marrësh vesh se çfarë nuk është thënë për ty në mospraninë tënde. Tre shok a miq, ndonjëherë thjesht të njohur e ndonjëherë të panjohur fare, të gjithë shqiptarë, do të të shajnë e s’do lënë gjë pa thënë për ty. Ndërsa njëri prej tyre do vijë të të thotë se ata dy të tjerët të kanë sharë para e mbrapa, por nga mbrapa krahëve. Ndërkohë që askush nuk ta ka thënë në sy deri në atë kohë. Përkundrazi.

Burrëri është kjo?

Në fakt, këtë herë mora shkas nga mbyllja e një spektakli humori. Të them të drejtën, më erdhi vërtet keq për këtë humbje. Spektakël i mirë, moderatorë të mirë, aktorë të mirë. Dhe tek e fundit më bënin të qesh, atë që kishte si prioritet vetë spektakli. Dhe ndërsa lexoja nëpër rrjete sociale, lajmin mbi mbylljen e spektaklit në fjalë, - me jo pak peshë në botën artistike e mediatike, - shihja dhe një lumë komentesh negative. Fërkova sytë, se ndonjëherë qëllon te jesh në ëndërr e të duket gjithçka si e vërtetë. Nuk isha në ëndërr. Pickova veten për ta vërtetuar katërcipërisht. U hodha përpjetë e shava nëpër dhëmbë. Kjo donte të thoshte se isha duke lexuar lajmet e komentet. Fyerjet nuk mbaronin. Thuhej se ishte një spektakël i dobët. Por shkruhej me shqipe rruge e frazat kishin të bënin me zhargon rruge. Më tej thuhej se kishte aktorë të dobët. Madje thuhet se spektakli ishte marrë më shumë me politikë se sa me art. Dhe këtë nuk e thoshin kritikët e artit, e thoshin “artistët” e rrugës. E si përfundim thuhej se gjëja më e mirë ishte që spektaklit i kishin vënë drynin, dhe që aktorët i kishin hedhur në rrugë.

Hajde negativitet hajde. Të keqen e mendjes.

Po pse burrëri ju duket kjo?

Për sa spektakli ishte në modë, dëgjoja gjithfarë gjërash të tjera. Që ishte dhe i këndshëm, dhe humoristik, madje dhe që ia bënte mirë fodullëve të politikës kur i vinte në lojë. Por jo..., ndryshoi kursi. Spektakli u mbyll, nisi ofensiva.

Burrëri është kjo?

Po nuk është puna vetëm tek spektakli. Ai iku e vate. Puna është se kjo mënyrë të menduari është futur si shtojcë në shtyllën kurrizore të kombit, që prej kohësh ka filluar të na shtrembërohet. Spektakli ishte një prej elementëve ku shpërtheu dufi i papërmbajtshëm njerëzor. Por mllefet e mbledhura shpërthejnë kudo.

Një herë e një kohë për fjalë pas krahëve, apo fjalë të pavërteta kriste pushka. Sot jo. I dëgjon me vëmendje dhe pastaj bëhesh vetë pjesë e lojës.

Po kjo me kë ka të bëjë, me burrërinë apo me shtyllën kurrizore? Se asnjë nga të dyja nuk shoh në horizont.

Mllefe, mllefe, mllefe... O po nga t’i kemi mbledhur gjithë këto mllefe, vetëm nga fakti që kemi jetuar në varfëri dhe nuk po e kapim dot veten si ca e ca.

Se nuk guxon të evidentohet një talent i ri në ekran, se nisin komentet:

-U bo ky,... Ky që deri dje nuk dinte të fshinte as qurrat e veta.

Del një biznesmen që mbulon ndonjë faturë për ndonjë nevojtar në hall dhe vazhdojnë të tjera komente:

-Hë mo se pare të vjedhura po jep. Prandaj si dhimbsen.

Po doli ndonjë investitor bëhemi dhe më keq. Në këto raste formula është e gatshme:

-Lek droge i ka.

Dhe nuk ka në shoqërinë tonë as të talentuar e as njerëz të mirë. Jemi ne ata që shajmë njëri-tjetrin sa mundemi. Dhe pastaj na vjen keq kur dëgjojmë që na shajnë.

Në llumin e komenteve ku shumica dërmuese janë me pseudonime e foto falso, natyrisht do gjesh fyerje e sharje për të cilat të vjen keq por do të të vijë dhe turp.

-Në këtë derexhe të jetë katandisur dhe Shabani ynë?

Po ore po, në këtë derexhe!

Dhe kjo nuk është burrëri, por paburrëri. Sepse nuk mundet një i paburrë të cilësojë të tjerët si burrecë.

Ndryshe është kur argumenton, dhe krejt ndryshe kur inatet e paaftësisë tënde ia faturon të tjerëve.