Çmimi që do shembi Teatrin Kombëtar

nga Leonard VEIZI

“Gjithkush e ka një çmim”. Fraza është thënë e stërthënë në gjithfarë versionesh, madje duket aq e konsumuar e bajate sa nuk ia vlen as ta përsëritësh duke marrë dhe të drejtat e autorit. E megjithatë është një shprehje që të vjen në kujtesë rëndom, pasi jo rrallë ndeshesh me fenomenet ku dashur padashur të kalon nëpër mend si meteor. Dhe ai që më sjell më së shpejti në mend frazën krejt të pahijshme, por krejt të saktë, është një episod i filmit hollivudian “Indecent Proposal”.

“Gjithkush e ka një çmim”.

Kjo frazë m’u kujtua sërish në këto ditë kur flitet shumë për prishjen e godinës së Teatrit Kombëtar e ndërtimin e një të riu. Kur në kauzën e mbrojtjes së godinës së vjetër, herë në tryeza bisedimesh e herë në një podium të improvizuar, hyjnë e dalin aktorë me emër.

Në ditë të vështira, Diana e filmit apo Demi Moore si aktore, e lëshon veten në krahët e një burri tjetër për një milion dollarë. Tha se nuk mund të blihej. Por në fakt kaq ishte çmimi i saj. Dhe duhet të themi se ishte vërtet një çmim i lartë. Shumë të tjera do ta kishin bërë për shumë më pak para.

Diana naive mendonte se ndjenjat nuk mund të bliheshin, por miliarderi Xhon, luajtur nga Robert Redford, vërtetoi të kundërtën. Pas një propozimi vërtet të paturpshëm nga ana e tij, ai arriti ta blejë Dianën e patundshme, madje në kundërpeshë edhe bashkëshortin e saj, duke paguar, as më pak dhe as më shumë, por një milion dollarë.

“Gjithkush e ka një çmim”.

Kështu më duket tani se po përfundon dhe lufta në mbrojtjen e godinës së teatrit. Ishin shumë më tepër aktorë në fillim. Por rrugës nisën të fironin pak nga pak. Kush e merrte çmimin e vet, dilte nga skena. Kanë mbetur në podiumin e luftës veteranët. Duken stoikë në mbrojtje të kauzës, por askush nuk e di se çfarë do të ndodhë kur t’u ofrohet çmimi, ashtu si Dianës së filmit nga miliarderi Xhon. Jam i bindur se sapo t’u afrohet ai çmimi edhe ata do ta lënë podiumin. Atëherë nuk do të ketë më nevojë për ruspa e buldozerë, që të mund të rrëzojnë godinën e Teatrit Kombëtar. Ajo ka për të rënë vetë, me një të shtyrë. 

Botuar në:

http://www.mapo.al/cmimi-qe-do-shembi-teatrin-kombetar/

https://americaneye.al/cmimi-qe-shembi-teatrin-kombetar/
http://vizion.com.al/cmimi-qe-do-shembi-teatrin-kombetar-nga-leonard-veizi/

Zbrazëtina

nga Leonard VEIZI

Title:           Zbrazëtina - tregime

Author:       Leonard Veizi

Editor:         Zimo Krutaj
Publisher:    Botimet "Logoreci", 2006

ISBN:         ISBN: 99943-869-9-9

Length:       142 pages

Monotonia në dhomën time nisi që herët në mëngjes, kur sapo isha zgjuar nga një gjumë i pakuptimtë dhe kur hapa sytë, përfundimisht ndjeva një zbrazëti të thellë në shpirt. Zbrazëtia ishte në të gjithë qënien time. Më dukej sikur s’kisha organe, as gjak që lëviste me shpejtësi nëpër damarë dhe zemra më punonte aq ngadalë saqë unë s’i ndieja më goditjet e saj. Isha si në një gjendje kome, ose diçkaje të përafërt që unë si vija dot emër. Në kokë nuk më lëvizte asnjë mendim dhe unë nuk sforcohesha për të menduar diçka. S’kisha asnjë arsye se përse më duhej të mendohesha, përse duhej të vrisja mendjen për gjëra të mundimshme, e aq më tepër të gëzohesha, a të kisha qoftë dhe një diçka të vogël nga e cila të më krijohej një grimasë e lehtë buzëqeshjeje. Ndoshta vetëm nga një sforcim i tillë do të fillonte më pas të mbushej ai boshllëk  i thellë.

Pas promovimit te vëllimit "I dënuar me vdekjen"

Dhoma ishte e zbrazët dhe e zymtë e asnjë zhurmë e dyshimtë nuk më bënte të përqëndroja vëmendjen time të shpërqëndruar andej nga lëvizte diçka. Asnjë tingull muzike i ardhur nga ndonjë aertopalant i largët radioje, dhe as zëri i ndonjë folësi që informonte mbi lajmet e fundit të ditës. Për më tepër nuk ndihej as fëshfërima e erës nëpër gjethet e pemëve dhe as zukatja e ndonjë mize që mund të kishte hyrë tinëz në dhomën time. Ishte një qetësi e padurueshme, por që gjithsesi nuk më krijonte asnjë shqetësim.

Nga dritarja e dhomës ndriçimi hynte i pakët nëpër katrorin e xhamtë, si midis një kaosi të pajetë ku drita dhe errësira vazhdonin të përlesheshin diku tej në horizontin e mugët. Dita e vranët dhe shpirti i zbrazët… Ky ishte mendimi i vetëm që më vinte në kokë i plotë dhe pse në fakt unë nuk e dija se si ishte koha jashtë. E megjithatë e ndieja. E kuptoja. Ishte vetë gjendja ime shpirtërore që ma tregonte këtë. Çuditërisht shpirti dhe koha kishin gjithmonë të njëjtat paralele. Ishin binjake të njëra-tjetrës dhe në të njëjtën kohë kundërshtare ishin sërish me njëra-tjetrën. Ose ndoshta vetëm më dukej kështu. Megjithatë ishte kjo ndjesi që më thoshte se ato e donin dhe e kundërshtonin njëra-tjetrën pa reshtur. Ishte një luftë e heshtur, por e thellë, deri në pambarim.

Fragment nga tregimi "Zbrazëtina" i përmbledhjes: “I dënuar me vdekjen”

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Bibliographic information

Title:           Rrëfimi - roman

Author:       Leonard Veizi

Editor:         Klejda Plangarica
Publisher:    Botimet "Bota Shqiptare", 2010

ISBN:         987-99956-11-61-3

Length:       188 pages

- Ai ndodhet këtu dhe ndoshta shpirti i tij ka kohë që na dëgjon, - tha vajza dhe vuri sërish dorën mbi pllakën e varrit. - Me siguri është pranë meje. Dhe ndoshta kërkon të më thotë diçka, por nuk mundet dot. Ndoshta kërkon të më thotë se nuk e meritoja dashurinë e tij dhe se e shpërdorova keq atë. Mund të dojë të më thotë shumë gjëra të tjera. Por unë do të doja të më thoshte se më kishte falur dhe se më donte sërish si më parë, ndoshta më fort, sepse u bë kaq kohë që s’jemi pranë njëri-tjetrit.

Ktheva kokën andej nga duhej të ishte fotografia e tij. Por ishte shumë errët për ta shquar. Në atë çast, mendova se, edhe pse e kërkonte, ajo e dinte fare mirë që s’mund të merrte asnjë përgjigje.

- Sa e ndiej mungesën e tij, - psherëtiu. - Oh, nuk di ç’të them. Tani është vonë dhe me siguri të mërzita me të gjitha këto që të tregova. Ndoshta ti s’kishe nevojë për këtë dramë, por bëre mirë që më dëgjove. U lehtësova. Doja t’ia tregoja dikujt të gjitha këto, t’i dëgjonte edhe ai... dhe le të vendosë vetë se ç’duhet të bëjë me mua. Të më falë, apo të më urrejë përjetësisht.

Ajo heshti pak.

- Mbaruam, - tha.

Unë nuk dija çfarë t’i thosha. Për herë të parë, gjatë gjithë asaj kohe, mendova se historia kishte mbaruar shumë shpejt.

- Tani u bë vërtet vonë dhe unë kam rrugë të gjatë për të bërë, - foli ajo pas heshtjes sime dyshuese. - Më duhet të iki.

Unë sikur u zgjova nga një topitje që më kish bllokuar të gjithin.

- Ku do të ikësh? - e pyeta me gjysmë zëri.

- Larg, shumë larg, - tha ajo me një zë të humbur. - Atje ku askush të mos e dijë se kush jam. Atje ku të mos më gjejë më asnjeri nga ata që më njohin.

E kuptova se ajo kishte nevojë për t’u larguar. Për të qenë sa më larg njerëzve që e njihnin. Ajo nuk donte të ishte më e pranishme në një vend ku nuk e donin më.

- Domethënë po zhdukesh? - pyeta unë.

- Ty mund të të duket kështu. Në fakt, unë po largohem. Dua të harroj gjithçka. Nëse vërtet do, mund të harrosh, sigurisht.

- Ndoshta ke të drejtë.

Ne ishim ngritur të dy në këmbë.

- Ti je një djalë shumë i mirë, - tha ajo dhe më vuri dorën në faqe. - Më durove në gjithçka që të tregova. Do të ishe një mik i mirë për mua. Por këtu, rrugët tona ndahen. Lamtumirë!

- Po ikën vërtet? - e pyeta sërish me gjysmë zëri.

- Po iki, - tha ajo. - Natën e mirë.

Zëri u tret ngadalë nëpër natë. Pastaj asgjë.

- Natën e...

Isha aq i hutuar, sa s’e kuptova se si u zhduk ashtu në errësirë, duke më lënë të vetëm, pa mundur t’i thosha më asgjë. Përreth ishte terr. Qiriu që kisha ndezur kishte kohë që ishte fikur. Nuk orientohesha dot dhe s’dija se si do të dilja nga varrezat. Eca kuturu nëpër errësirë duke u penguar vazhdimisht. Koka më ishte rënduar. Mendoja vazhdimisht për historinë e asaj vajze, që u zhduk në errësirën e natës. Papritur, pashë dritat e rrugës dhe u lehtësova disi. Ishin vërtet larg, por, të paktën, e kisha një pikë orientimi për të dalë nga errësira e një varreze të shkretë. “Duhet të iki”, - thashë me vete. Të ikja dhe të mos mendoja më për asgjë. Më duhet të harroja gjithçka, ta fshija nga kujtesa të gjithë këtë histori. Të mos ia tregoja askujt se ç’më ndodhi atë natë të errët, në mes të një qyteti me njerëz të vdekur. Historia e një njeriu misterioz duhet të mbeste aty, në varreza. Bashkë me të, edhe historia e asaj vajze, pa fytyrë e pa emër, por vetëm me një zë, të cilin unë do mund ta dalloja pa vështirësi, mes mijëra të tjerësh.

Dhe teksa shpejtoja për tek dritat anës së rrugës, mendova, me një lehtësim të çuditshëm, se kjo histori nuk ekzistonte. Nuk ekzistonte ajo, femra misterioze që më kish rrëfyer vetveten. Nuk ekzistonte historia e saj e dashurisë dhe as vdekja vetë. Madje, nuk ekzistonte as ai ankth i hirtë që kishte rënduar mbi mua me tërë peshën e tij. Gjithçka duhet të kishte qenë një lojë me trurin tim. Një ëndërr, apo një pasëndërr, vazhdim i asaj që kisha parë një natë më parë.
Ngadalë, një qetësi e beftë më pushtoi të tërin, teksa rendja e rendja ndanë rrugës që të nxirrte përtej...

Fragment nga romani: “Rrëfimi”
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Bibliographic information

Title:           I çmenduri i pavijonit 3 - roman

Author:       Leonard Veizi

Editor:         Loredan Bubani
Publisher:    Botimet "Omsca-1", 2012

ISBN:         978-9928-132-08-6

Length:       288 pages

Udhëheqësi i temës së specializimit tim, një mjek i vjetër e me përvojë më pat thënë se puna në spitalin psikiatrik nuk ishte fort e lehtë, ndaj duhet të isha i përgatitur për t’u ndeshur me më të keqen. Që ta përballoja atë, fillimisht duhej të isha i qartë dhe i qetë me veten time. Më pas vinin të tjerat. “Duhet ta dish se njerëzit me probleme mendore sa vinë e shtohen. Truri i tyre pëson deformime të çuditshme. Është koha që pjell të tillë qenie dhe të tilla simptoma”. Këto ishin fjalët dëshpëruese që më pati thënë ai teksa ishim duke pirë kafen e fundit, menjëherë pasi hodhi firmën mbi certifikatën e specializimit tim. Pastaj, në mirëbesim, më tregoi marrinë e fundit që kishte bërë sipas tij; i kishte shkruar një letër Ministrit të Shëndetësisë, ku i shpjegonte hollësisht se dy vitet e fundit kishte diagnostikuar si të sëmurë me probleme psikike, pesë herë më tepër qenie humane se sa njëzet vjet më parë. Dhe kjo nuk ishte një shifër në ajër, por e mbështetur në statistikat e një pune të mirëfilltë shkencore. Për pasojë të shtimit të pacientëve të tillë, politikat shtetërore në pamundësi të frenimit të tyre, të paktën duhet t’i linin hapësirë rehabilitimit. Pra thënë shkurt, duheshin ndërtuar disa qendra të reja trajtimi. Por duheshin specializuar dhe më shumë mjekë. Ndoshta duhej ndërtuar dhe një spital tjetër, shumë më i madh se ai ekzistues. Udhëheqësi i temës më tha se përgjigja nga administrata e ministrisë nuk kishte vonuar t’i vinte, gjithsesi. Një zarf i madh me pulla e vula zyrtare. Por brenda saj, në një fletë të vetme ishin shkruar vetëm dy fjali: “Faleminderit për informacionin. Nuk kemi fonde të mjaftueshme”. Ai e kishte ndjerë vetën të fyer nga kjo, të poshtëruar. “Dhe të mendosh që ministrin e kam pasur student”, shtoi më pas duke tundur kokën, si për të më thënë se, ai as që e meritonte firmën e tij në provimet e lëndës. Atëherë në inat e sipër kishte përgatitur një letër të dytë, ku u shkruante gjithë nerv se ndoshta kishte ardhur koha që godinën e ministrisë ta kthenin në spital psikiatrik, se nuk kishte çfarë u duheshin më ata burokratë të paaftë që mbushnin institucionet e shtetit dhe që luanin lodra për fëmijë në kompjuterët e zyrave, përderisa nuk ishin në gjendje të

zgjidhnin problemet më shqetësuese që paraqiste koha. “Duhet t’ju vizitoj të gjithëve me radhë, dhe jam i bindur se ka shumë prej jush që duhet të qëndrojnë sërish në atë godinë, veç jo si nëpunës së shtetit, por si pacientët e mi”, u shkruante ai. Kishte shkuar ta hidhte letrën në arkën e postës, por aty ishte penduar dhe e kishte grisur. E dinte që nuk do zgjidhte gjë, në mos po, do ta merrnin dhe atë për psikopat. “Nga zyrtarë mediokër çfarë nuk pret”, - shfryu ai. “Dhe përderisa nuk ka shtretër të mjaftueshëm dhe mjekë të mjaftueshëm për trajtimin e të çmendurve, ata do të jenë atje tej, në rrugë, do të shkaktojnë probleme dhe viktima. Të çmendurit e lirë janë problemi më i madh i shoqërisë sot, jo kriminelët e dënuar në burgje. Por unë nuk di se ç’duhet bërë më”, - tha ai me një zë që tregonte dhimbje e duke fërkuar sytë nën syze. - “Nuk shoh rrugë shpëtimi. Por i lutem Zotit, që të paktën të më ruajë një vdekje të nderuar, e të mos më vrasë ndonjë prej pacientëve të mi, ashtu siç i ndodhi një kolegut tim ca kohë më parë”. Pastaj u ngrit pa e përfunduar së piri kafenë dhe duke më shtrënguar dorën me një trishtim të skajshëm më tha: “Nëse ndonjë ditë do të të duhem, më telefono. Numrin tim e ke”.

Fragment nga romani: “I çmenduri i pavijonit 3”

----------------------------------------


DEBAT NË TRYEZËN E VDEKJES

Bibliographic information

Title:           Surpriza e natës së fundit - roman

Author:       Leonard Veizi

Editor:         Kliton Nesturi
Publisher:    Botimet "Bota Shqiptare", 2008

ISBN:         9995611236, 9789995611231

Length:       185 pages

- Ah, jo. Nuk jam dakord me ty, - u hodh Roberti.

- Edhe unë nuk jam dakord me ty. - i thashë.

- Ti ke gjithë mbrëmjen që nuk je dakord me mua, - u shfry Roberti.

- Të thashë, ti ke gjetur një bisedë tepër të vështirë për ta bërë, në një çast krejt të papërshtatshëm.

- Pse të papërshtatshëm?! Ku qëndron e papërshtatshmja këtu?

Unë hodha një sy rreth e përqark.

- Po ja, ne erdhëm të shikonin apartamentin e ri, se si e kishit mobiluar, çfarë poltronësh kishit zgjedhur, si e kishit realizuar kontrabufenë dhe si i kishit kombinuar ngjyrën e perdeve me tapetin. Ndërsa ti flet idiotësira.

- Mos më fyej, - tha qetësisht Roberti.

- S’po të fyej, - ngrita zërin unë. - Thjesht po të them se, erdhëm për të parë dhomën tënde të gjumit dhe banjën sigurisht. Ndërsa ti më flet për të vdekurit dhe për të gjallët, për Ferrin dhe Parajsën. Je në vete apo jo? Mos ke lajthitur gjë?!

- Prapë po më fyen, - tha Roberti dhe këtë herë në fytyrë i lexohej zemërimi.

- Nuk e kuptoj se ku po të fyej, - gati sa nuk thirra.

Në derën e verandës u shfaq Linda.

- Mjaft u grindët ju të dy. Po ju dëgjon i gjithë pallati, - tha ajo duke më vështruar ngulazi

Pas saj zgjati kokën Sara.

- Ejani këtej më mirë, tryeza u shtrua.

U ngritëm. Tryeza ishte shtruar vërtet. Pjatanca me gjithfarë gatimesh vinin erë të mirë. Megjithatë nuk kisha uri.

- Verë të bardhë apo të kuqe, - ofroi Roberti.

- Të kuqe, - i thashë. - nuk dua të ndërroj shijen.

- Edhe unë të kuqe, - tha Linda. - Ajo e bardha s’ishte edhe aq e mirë.

Ata të dy vështruan njëri-tjetrin.

- S’ishte gjë?! Je e para që e thua, - foli Roberti.

- Unë, për veten time, vetëm nga kjo pi,- tha Sara duke zgjatur gotën e saj të cilën Roberti e mbushi me kujdes.

- Gëzuar, - thashë unë. - Për jetën!

- Gëzuar, - tha Roberti. - Për vdekjen!...

...................................................................................................

Posteri i "Surpriza e natës së fundit" në Panairin e Librit nga "Bota Shqiptare"

Edhe pak dhe agonte.

- Vajti vonë, - i thashë Lindës. - Duhet të çohemi tani.

- Mbaroje dhe atë që të ka mbetur, - tha Linda duke më kujtuar se mbaja në dorë edhe një gotë të mbushur përgjysmë me verë të kuqe. Unë u mata ta ktheja.

- S’mund të ikni tani, - më ndërpreu Roberti.

- Do të ikim, - i thashë unë pa e ulur gotën. - Do të ikim se, u bëmë vërtet vonë.

- Tani kemi surprizën, - tha Roberti.

Linda pa nga unë dhe me një shprehje habie në fytyrë, foli:

- Surprizën?!

Nuk kisha dëshirë më të ndeshesha me surpriza. Madje dhe sikur të ishte gjëja më e bukur në botë. Isha i dërrmuar.

- Një herë tjetër, - ndërhyra. - Për sot e lëmë me kaq.

Roberti psherëtiu lehtë dhe pastaj hodhi mbi mua një vështrim urdhërues.

- Jo Eduard. Ju do të ikni që këtej vetëm pasi ne të kemi përfunduar atë që kemi nisur. Sepse ne..., sot..., kemi vendosur të bëjmë diçka të rëndësishme.

- Çfarë? - pyeta unë pa asnjë lloj kurioziteti.

- Duam të flijohemi, - tha Roberti.

Unë shkunda fundin e verës dhe lëshova gotën pa kujdes mbi syprinën e tavolinës.

- Si, të flijoheni? - pyeta me gjuhën e trashur nga vera.

Kisha pirë shumë dhe koka më rëndonte. Qepallat më mbylleshin herë pas here dhe unë e ndjeja se po të më linin të qetë, do të shtrihesha në kanape ashtu siç isha, me gjithë këpucë, dhe do të bëja një gjumë të rëndë.

- Domethënë që do të shkojnë të flenë, - tha Linda dhe u mbështet mbi supin tim. Dukej se dhe Linda ishte në të njëjtën gjendje si dhe unë. Ndoshta më keq.

Në mendjen time gjithçka lëvizte me ngathtësi. Më dukej sikur të gjitha objektet lëkundeshin ngadalë para meje. Nuk doja ta besoja se isha dehur.

- Edhe ne duhet të ikim, - thashë si nëpër dhëmbë. - Të flemë pak dhe të nisemi për në punë. Sa është ora...?

Ngrita dorën e majtë për të parë orën. Akrepat u shformuan...

- Mos, sa vonë qenka bërë! - u kthjellova disi.

Nuk donte edhe shumë që dita të zbardhte. Nga dera e hapur e verandës frynte një fllad i lehtë i cili tunde dhe perden e rëndë që varej deri në dysheme.

- Jo, jo, s’e keni dëgjuar mirë, - këmbënguli Roberti. - Nuk është fjala për të fjetur, por për diçka tjetër... për një vetëflijim. Pra... si t’ua shpjegoj më qartë; është fjala për një vetëvrasje. Më kuptoni... apo jo?

Ndoshta s’e kisha kuptuar mirë. Ndoshta e kisha kuptuar po aq mirë sa ai e kishte shpjeguar. Por një frikë e brendshme nuk më linte të bëja as edhe një pyetje, qoftë dhe më të voglën e mundshme; çfarë?


Fragment nga romani: “Surpriza e natës së fundit”

New Tirana, ose qyteti i ri fringo i shqiptarëve

Nga Leonard Veizi

Pas vitit 1945 komunizmi ndërtoi ca qytete të reja, të tipit industrial, që nuk prishnin asgjë nga ekuilibrat e vjetër sepse në përbërje të një ngrehine hekurishteje, nuk kishte më tepër se 3000 banorë. Laçi apo Maliqi, në mos gabohem.

Sot sfida më e madhe e qeveritarëve, që po e rrotullojnë timonin në oqeanin e Ekonomisë së Tregut, është që shqiptarët të kenë dhe një kryeqytet fringo të ri, me të paktën 1 milion banorë. Dhe për këtë, me një letër me vrimë, është zgjedhur: Tirana.

-Do ta bëjmë Tiranën si Kairon, - m’u kujtua një batutë e dikurshme, që mbase shumë kush e mban mend se në çfarë rrethanash ka qarkulluar.

-Jo or jo, Tiranën do ta bëjmë si New Jorku, akull të ri e me gradaciela.

Kjo është thirrja që vjen më pas, atëherë kur ra muri i Berlinit, Çaushesku na la triskat dhe Ramizi mbajti pleniumet e partisë për liberalizimin e jetës në vend.

-Epo na vaftë mbarë.

Që Tirana të bëhej fringo e re, ishte sa e lehtë aq dhe e vështirë.

Sepse si qytet me histori të vjetër kishte goxha shumë probleme. Fjala vjen: përveçse një trashëgimi të rënduar me ndërtime orientalo-otomane, kishte dhe plot ndërtesa glorioze-italiane që përdoreshin për danc e kopuklliqe të këtij kalibri nga ushtarët dhe oficerët e ushtrisë së Benito Musolinit.

Ne e fituam që e fituam luftën, dhe në kampin aleat me ca të shtyra u futëm vetë, përse të mos i japim dërrmën dhe mbetjeve të ahengut alla-fashist?

Por për ta bërë qytetin fringo të ri, duhej një master-plan, herë emergjent e herë me perspektivë të largët.

Dhe nuk është se hapej një rrugë e re, se traseja qe shtruar me kohë. 
Të parët e filluan ata që luftuan dhëmbë për dhëmbë me armikun. U takonte, jo për gjë. Fillimisht shembën Pazarin e Vjetër dhe nisën serinë e ndërtimit standard me parafabrikate: nga “Uzina Enver” deri të “Varri i Bamit”. Aty nga qendra i mbyllën gojën kafe “Kursalit”. E meqë s’i nxinte vendi, hodhën në erë Komitetin Ekzekutiv, dhe ca pallate me shkallë mermeri që italianët i kishin ndërtuar për nëpunësit e tyre në bash të vendit, aty në fillim të bulevardit “Zogu I”..., apo për nostalgjikët bulevardi “Stalin”.

Por kjo nuk ishte gjë fare.

Që Tirana ta meritonte parashtesën “New” u morën seriozisht qeveritarët e pas viteve 2000. Epo shekull i ri kismete të reja. Le që kjo përkonte dhe me mileniumin e tretë që kur lindi Krishti dhe epoka “Para Erës Sonë” u kthye në “Erës Sonë”. Për t’i dhënë vlerë mijëvjeçarit që sa trokiti, kinema “Republika” u pagëzua si “Millenium” dhe pak pas premierës së filmit të parë që u trasmetua në ekranin e gjerë u mor vendimi për t’u shembur si pjesë e të vjetrës dhe mbi gërmadha të ngrihej një pallat shumëkatësh, në mos deri mbi re, të paktën poshtë tyre.

“E vjetra shembet, kohët po ndryshojnë, një jetë e re lulëzon gërmadhash”.

Ja pse duhen shkruar me gërma të arta këto vargje nga drama "Vilhelm Tel". Mesazh fiks për ne shqiptarët, që i marrim me entusiazëm të paparë dhe SMS-të.
Kishte hak Shileri.
Vetë revolucionet ndryshojnë botën.

Veprimi është fare i thjeshtë: fut kallëpin e dinamitit e hidh në erë ç’të gjesh para. Të mos mbetet asgjë nga e kaluara o të keqen. 
Pas kësaj iku kinemaja elegante “17 Nëntori”, apo “Nacional”, merreni si të doni. Se këtu te ne, vendet simbol kanë nga tre-katër emra. Ndonjëherë dhe më shumë. Epo... variacion për piano dhe orkestër.

Por me sa duket plani për të pasur në mesin e Shqipërisë, qytetin më të ri të botës, dikush e pengon.

Tanimë vendimmarrja është më e prerë. Se po bëhemi gati të futemi në Evropë me gjithë opinga.

Së fundi është marrë me goditje të përqendruar shkulja deri në brezin e tretë të arkitekturës italiane të Fashos. Beton e tallash bashkë. Edhe asbest ndonjëherë. Stadiumi fluturoi. Tani po përgatitet shpërthimi me C4 i Dololavoros që për djall shërbeu dhe 73 vjet si skena më e rëndësishme teatrore në vend. Sa të lahen duart dhe me këtë objekt të degraduar mjerë kujt do t’i vijë radha. Flakë e tym do bëhet.

Mirëpo unë kam një mendim.

Se dhe mendimet vijnë nga dëgjesa popullore.

Them se, që t’i vijmë hakut Fashos dhe Duçes bashkë me të, duhet ta marrim më seriozisht. Fjala vjen, do të ishte një spektakël i vërtetë po të qëllojmë me top obuz 122 milimetra Universitetin Politeknik. Si një herë e një kohë Asamblenë tradhtare që ishte mbledhur te “Pallati i Brigadave”… tek ai “Mbretëror” doja të thosha, por u ngatërrova. Se ajo biçim ndërtese ka faje të rënda. Mirë italianët, por dhe gjermanët e përdorën për komandaturë.
Dhe tek e fundit, po t’i heqim këtë pykën aksit qendror të kryeqytetit, ndërtesat përreth ikën e vanë. Vendi spastrohet një herë e mirë. Territor sa të duash. Mund të bësh qejf e s'ka çtë thotë njeri gjë.

Pas tyre vjen ndërtimi. Jo më parafabrikate 6 kateshe. Por kulla që çajnë qiellin mes për mes. Extra Qendra Biznesi, në një ekonomi tregu që nuk prodhon asgjë.

Dhe fill pas kësaj do të kemi "New Tirana". 
Pa asnjë objekt nga e kaluara. 
Pa memorie negative. 

Fringo të re.

Botuar në:

https://americaneye.al/new-tirana-ose-qyteti-ri-fringo-shqiptareve/

http://vizion.com.al/new-tirana-ose-qyteti-i-ri-fringo-i-shqiptareve-nga-leonard-veizi/