Nga
Leonard Veizi
Lufta,
në vetvete, nuk bëhet për lirinë e popujve, as për prosperitetin apo begatinë e
tyre. Këto janë justifikimet që i serviren njerëzve. Në thelb, lufta bëhet për
të kapur ndonjë lek. Aq më mirë për ata që kanë diçka në dorë, përveç pushkës.
Ohu
sa lek ka lufta!
Edhe
në kohën e Adolfit u bënë shumë para. Madje edhe vetë i zoti u punës e mbushi
thesin dhe … u zhduk pa lënë gjurmë.
Ndaj
e kujtoj gjithmonë kuzhinierin Loni, që i thoshte nën zë kujdestarit Xhaferrit,
që po dilte nga kuzhina me pjatën plot, për ekonomatin e jetimores:
–
Këtu ha dhe Stavri me defter, bashkë me drejtorin. Të gjitha ato që nuk i hanë
fëmijët, ata i fusin në xhep. Le po shiten dhe si patriotë! Janë paratë e
qeverisë, Loni… Po nga të tjerat nuk fitojnë, thua? Nga rrobat, nga këpucët…
edhe nga sapuni fitojnë. E kush i kontrollon? Janë jetimë, Xhaferr. Nuk bën.
–
Janë dhe maskarenj ama, – ia ktheu tjetri teksa mllaçitej mbi pjatë. – Pastaj,
drurin e do ky milet…
Duket
se filozofia e jetimores vlen edhe për frontin e luftës.
Së
fundmi, prestigjiozja “Deutsche Welle” njoftoi për një tjetër skandal në
Ukrainë. Sipas saj, hetuesit kanë zbuluar një rast të ri korrupsioni që lidhet
me prokurimin e armëve. Midis të arrestuarve është edhe një deputet, i partisë
së presidentit. Dhe ky është vetëm një nga rastet. Sepse media prestigjioze
thotë se, që kur filloi pushtimi rus, më shumë se tre vjet më parë, janë
zbuluar me dhjetëra raste korrupsioni në ushtri dhe në Ministrinë e Mbrojtjes.
–
Kjo do të thotë që deti është bërë kos dhe zotrote fut lugën në brez.
Pra,
lufta sjell gjithmonë shifra marramendëse dhe tundime të mëdha. Dhe kush ka
akses në to – qofshin këta veqilharxhë mesjetarë apo financierë modernë – nuk e
lë rastin të shkojë dëm.
Në
romanin e tij “Kështjella”, Ismail Kadare e përshkruan më mirë se kushdo këtë
realitet të errët që fshihet pas perdeve të luftës. Fjala është për
kryeveqilharxhin e ushtrisë osmane – ose, si do ta quanim sot, kryeitendentin:
“Kryeveqilharxhi
nuk e kishte mendjen dhe nuk u përgjigj menjëherë. Në mendje i sillej fakti se
këto dy-tri ditë ishin, si zakonisht, ditët e mëdha të shpërdorimeve dhe të
rrëmujave në llogari… aty bëhej një mishmash i tillë, saqë s’do ta zgjidhte dot
as vetë Ali Ibn Sina, po të ringjallej…”
Dhe,
sigurisht, ai nuk merrej me “shuma qesharake” – kishte punë me kontrata
shumëmilionëshe me Venedikun dhe vasalët e Perandorisë. Madje, duke pretenduar
se i kishte shpëtuar Perandorisë disa miliona akçe, e quante plotësisht të
ligjshme të merrte për vete një pjesë të tyre. Një lloj filozofie praktike që,
siç duket, nuk është zhdukur me shekujt.
Prandaj
bëhen luftërat – për të fituar. Vërtet mendosi se bëhen për të vënë në vend
nderin e Atdheut?
-Ehu…
ç’ja ke ngenë…
Vetëm
populli nuk e kupton këtë. Ai thirret nën armë, i jepen pajimet minimale dhe
dërgohet në front. Nëse shpëton, “bravo i qoftë”, do të marrë një pension sa
për të shtyrë jetën. Dhe të mos guxojë të ankohet!
“Rrënë
për Atdhe” do të shkruhet për të tjerët, anonimët e shumicës.
-Po
do më përcëllohen patatet kapedan.
Në
Ukrainë, në Gaza, në Iran, apo kudo tjetër ku lufta ka shpërthyer – ata që
marrin armët me bindjen se po luftojnë për atdheun, janë në fakt viktima të
propagandës, të mashtruar rëndë. Sepse po vdesin jo për kombin, por për
pasuritë dhe pushtetin e oligarkëve dhe udhëheqësve të tyre. Dhe kur e kuptojnë
këtë, është zakonisht shumë vonë.
Madje
aq vonë, sa i përshtaten të gjithëve vargjet e një serenate korçare, që
këndohet fort me pathos:
“Na
pret të gjithëve një gur mbi varr….”
No comments:
Post a Comment