Në udhëkryqin “Kasandra”

Nga Leonard Veizi

Gjatë këtij viti, - që daton nga marsi 2020 e deri në marsin 2021, - kam shkruar shumë rreth pandemisë dhe konspiracioneve që rëndojnë mbi të. Dhe do të vazhdoj ta bëj për më tej, sepse enigmat vazhdojnë. Dhe në një hapësirë ku ka enigma, konspiracionet kanë terrenin e duhur për të lulëzuar e për t’u bërë faktor deri në tejskajshmëri.
Nisja e “epokës pandemike” u konsiderua si nisja e një lufte. Dhe është e tillë. Por zyrtarisht nuk mund të quhet ende si Lufta e Tretë Botërore, pasi mungon emri i zjarrvënësit.
Lufta e Dytë e kishte një emër të tillë, Adolfi, i cili i mori me vete të gjitha mëkatet e kësaj lufte bashkë me vdekjen e tij të fabrikuar. Lufta gjashtëvjeçare la mbi 60 milionë viktima.
Më parë se kaq, Lufta e Parë Botërore gjithashtu e kishte një emër, Habsburgët e Austro-Hungarisë që i shpallën luftë Serbisë për të vendosur në vend nderin pas vrasjes së princit Ferdinand,- që ishte  trashëgimtar i fronit perandorak, - nga një nacionalist serbo-boshnjak, anëtar i shoqërisë “Dora e Zezë”. Lufta në hapësirën e pesë viteve, në fakt, shkaktoi më shumë se 20 milion të vrarë.
Dhe ende pa mbaruar kjo luftë mizore me armë të rënda, u shfaq “gripi spanjoll”, që shkaktoi viktima po aq sa dhe lufta, ndoshta edhe më shumë. Edhe asokohe shtypi shkroi se virusi i ashtuquajtur “gripi spanjoll”, - por që shkencërisht ishte i koduar nën siglën H1N1, - ishte prodhuar nga dora njerëzore në kushte laboratorike.
Historia na ka mësuar se e keqja më e madhe e njerëzimit është po ai vet. S’ka ndonjë gjë për t’u çuditur këtu.
E ndërsa midis dy luftërave botërore kishte vetëm 20 vite paqe, - kohë për riarmatosje me mekanizma më të përparuar, - prej vitit 1945 e deri në 2020 bota përjetoi luksin e 75 viteve qetësi të brishtë e zhvillim të lartë teknologjik.
Por meqenëse shkenca të jep mundësinë të bësh luftë më pak të zhurmshme se sa nisja e miliona ushtarëve në front shoqëruar me tanke, avionë, nëndetëse e anije mbiujëse goditëse, edhe Lufta e Tretë mund të konsiderohet si një përplasje interesash të mëdha, që kur të sheshohen me gjasa mund të sjellin Rendin e Ri Botëror, aq të përfolur.
Të jemi të qartë, kjo është teza e mbrojtur më së shumti nga konspiracionistët. Por në një botë të lirë, tezat dhe librat e botuar prej tyre shiten në miliona kopje. Që do të thotë se një kontingjent i konsiderueshëm njerëzish marrin këtë lloj informacioni dhe ndikohen prej tyre. Dhe këtu nuk flitet për internet pa kufi, që e shumëfishon informacionin.
Megjithatë “ku ka zë s’është pa gjë”, thotë populli. Dhe në raste të tilla të gjitha hipotezat janë të mundshme.
Bota sot është në udhëkryq.
Udhëtimi vazhdon të jetë i mbushur me rreziqe edhe pse injektimi i popullsive me dy doza antivirus po vazhdon me shpejtësi, po ku dalja e 6-7 vaksinave njëherazi përveç optimizmit e futi qenien njerëzore sërish në mendime të thella: A mos ishte e gjitha kjo një gjë e planifikuar???
Herë-herë duket sikur lokomotiva që tërheq vagonët me njerëzit brenda saj, e që udhëton në sistemin e kohës, po bën të njëjtën rrugë, po si ai treni të cilit iu ndryshua destinacioni, dhe u la qëllimisht të shpejtonte mbi një trase të vjetër e të braktisur hekurudhore, shinat e të cilit e çuan mbi një urë metalike të ndryshkur e të pamirëmbajtur, e cila quhej “Ura Kasandra”.
Për ata që e mbajnë mend, ky ka qenë një film, produksion britaniko-italian i vitit 1976, për realizimin e të cilit u angazhuan një kast aktorësh të jashtëzakonshëm si: Sofia Loren, Riçard Harris, Ava Gardner e Martin Shin.
Për ata që nuk e kanë parë në televizor, ai tashmë ndodhet lehtësish i aksesueshëm në kanalin e youtube-it në internet, nën emërtimin origjinal: “The Cassandra Crossing”.
Vite më parë, ky film është konsideruar thjesht si një fiksion, madje dhe është dërrmuar nga kritikët e kinemasë, të cilët e panë me dyshim trillin mbi të cilin ishte inskenuar subjekti. Por i vlerësuar në ditët e sotme, ai mund të lexohet me një regjistër tjetër.
Skenari flet për tre terroristë suedezë që hyjnë në laboratorët e OBSH-së në Gjenevë për të vendosur një bombë. Rojet e shërbimit të brendshëm japin alarmin. Terroristët kërkojnë të fshihen në një nga laboratorët e sigurisë së lartë, ku studiohen viruset e reja. Një prej tyre vritet, tjetri plagoset rëndë; por plumbat shkatërrojnë dhe disa ampula që përmbanin viruse, e që i infektuan ata. I fundit nga grupi arrin të largohet. Ai mbërrin në stacionin hekurudhor të Gjenevës dhe hipën në trenin që kish si destinacion final, Stokholmin. Rrugës zbulohet se terroristi po vuante tanimë nga virusi, e që fillimisht u identifikuar në mënyrë të paqartë si pneumoni apo murtajë, me një normë vdekshmërie prej 60 përqind. Terroristi i arratisur vdes, por ndërkohë virusi është përhapur tek disa pasagjerë. Kjo përbënte problem, pasi një ekip mjekësor mendoi se treni mund të kthehej në qendrën e përhapjes së një epidemie. E si zakonisht në këto raste kërkohet ndihma e ushtrisë. Një kolonel vepron sipas urdhrave që merr nga eprorët e padukshëm. Ai këmbëngul në ndryshimin e udhës së trenit në një linjë hekurudhore të papërdorur, e cila do ta çonte kontingjentin e pasagjerëve në një ish-kamp përqendrimi nazist në Janov të Polonisë, ku udhëtarët do t’i nënshtroheshin karantinës. Linja e ndryshuar përshkonte me një urë hark prej çeliku të paqëndrueshëm, që njihej si Ura Kasundruv ose “Kalimi Kasandra”, e që ishte jashtë përdorimit. Treni u ridrejtua për në Nuremberg ku e prisnin ushtarët të armatosur, me veshje lufte biologjike. Në stacion dritaret e vagonëve hermetizohen. Pasagjerët bëhen të vetëdijshëm për gjendjen e tyre si të burgosur. Gjatë rrugës ata përleshen me ushtarët e armatosur, sepse kanë kuptuar që lokomotiva po tërheq vagonët në një rrugë pa kthim. Treni kalon mbi urën “Kasandra” dhe meqenëse ajo nuk e përballoi peshën e tij shembet dhe disa nga vagonët bien nga një lartësi prej dhjetëra metrash. Ky është dhe epilogu i filmit, pasi ekipi mjekësor ka vënë në dijeni komandën ushtarake se virusi nuk është dhe aq i rrezikshëm dhe se mund të luftohet. Por urdhrat janë urdhra, dhe ushtarakët dinë vetëm t’i zbatojnë ato, qoftë dhe duke marrë jetë njerëzore, aq sa është e mjaftueshme për të quajtur një çështje si “closed case”.
“The Cassandra Crossing” ishte një produksion filmik që në njëfarë mënyre i parapriu dhe një kolane të tjerë filmash me tematikë viruset, për të mbërritur te realizimet më të fundit si “Pandemia” apo "Infektimi" marrë përsipër nga Hollivudi amerikan tashmë.
E ndërkohë, kthehemi përsëri me këmbë në tokë, te pandemia që shkaktoi virusi Sars Cov-2 me Covid-19. 

Ai ishte ai një prodhim natyror apo i modifikuar nga dora njerëzore? Rrodhi nga një laborator gabimisht apo u hodh qëllimisht?
Për këto pyetje vështirë se do të marrim një përgjigje të pastër.
Ndërkohë, nga Evropa, pas një viti përpjekjesh, ende nuk vijnë sinjale pozitive. Masat e shtrëngimit vazhdojnë, njerëzit cilësohen ende si të karantinuar, detyrohen të mbajnë maska si aksesorë veshjeje, dhe vazhdojnë të pengohen në lëvizjen e tyre të lirë. Certifikatat që tregojnë se je i imunizuar, edhe pse u tha se nuk do të gjenin zbatim, kanë hyrë në linjën e prodhimit tashmë. Dhe pak nga pak, planet për të cilat u tha në fillim se janë vetëm produkte mediatike për të çorientuar njerëzit, kanë filluar të zbatohen.

Pritet thellimi i tyre. “Epoka” e pandemisë vazhdon. Dhe në një epokë të errët, ku njerëzit shumicën e kohës detyrohen të mos dalin nga apartamenti i tyre, mund të bësh gjithçka nuk mundesh kur ata i ke nëpër këmbë.

Dhe ec e mos beso në teori konspiracioni e fantazi të shfrenuara.

Po a mund të jetë një virus aq rezistent dhe shkatërrues sa në të njëjtën kohë, - me një distancë vetëm prej pak muajsh nga zyrtarizimi i tij si Sars Cov-2, - ai të mund ta mbyllte të gjithë botën në një karantinë pa frymëmarrje e të krijonte një shkatërrim ekonomik të thelluar? Mos ndoshta vetë Toka jonë nuk i mban dot mbi vete gati 8 miliardë njerëzit që gjallojnë mbi të, ku minimalisht secili prej tyre kërkon nga një gotë ujë çdo ditë? Dhe shumë më tepër për t’u larë. Nuk po flasim se sa metra kub dru duhen prerë që njerëzit të pajisen me pecetat higjienike njëpërdorimshme. Nuk po flasim as për mbetjet toksike që derdhen oqeaneve dhe as për plastikën që ka “mbirë” kudo.

A është ky një seleksionim natyral?

Emetimi i gazrave, ngrohja globale dhe burimet ujore janë të tjera probleme të mëdha më të cilët bota po përballet.

Duke ngritur pikëpyetje të tilla kemi vënë në punë dhe motorin për t’i dhënë përgjigje vetes. Por me një marzh të madh gabimi, sigurisht. Sepse e vërteta absolute është në pronësi të një grupimi të vogël, të cilët për konsum të përditshëm hedhin në tregun mediatik të vërteta të tjera, jo absolute.

Dhe së fundi ngrihet edhe një pyetje tjetër: A mos vallë treni ynë i jetës ndodhet mbi atë urën prej metali, e cila nuk e mban dot mbi vete peshën e madhe të vagonëve, dhe që për rastësi të paqëllimshme quhet: Kryqëzimi Kasandra?