Nga Leonard Veizi
Megjithëse mesdhetar, si popull jemi goxha indiferent. Dhe indiferenca është gjë e mirë, se do të thotë të mos kesh kureshti e të fusësh hundët dhe aty ku nuk të takon. Por jo në të gjitha rastet është një shenjë pozitive kjo. Sepse ne si popull jemi indiferent dhe për gjera që na bien në kurriz e na këpusin bretkun. Fjala vjen: ne jemi indiferent edhe për ngritjen e çmimeve, edhe për rritjen e taksave... madje dhe kur bie zjarr nuk është se na bën ndonjë përshtypje të madhe. Po fundja le të bjerë... do bjerë dhe shi e do ta shuajë. Cikli i natyrës.
Mirëpo kjo lloj situatë më sjell ndërmend atë anekdotën a barsoletën, që tregohej për një dembel, të cilin kur e lajmëruan se kishte rënë zjarri në qytet, pa u ngritur nga shtrati që nuk dihej prej sa kohësh kishte rënë, tha: Ohu.. sa të vijë deri te bytha ime, ka kohë!
Kështu dhe puna jonë. Mirëpo ne harrojmë se zjarri është shumë i shpejtë dhe të vjen te bytha sa hap e mbyll sytë. Të ngroh në fillim pastaj të përcëllon, ndaj po e more me nge s’të le as kockat pastaj. Ndaj e mirë është të mos jemi aq indiferent, por të marrim masa kur ia do puna!
-Çfarë do me thënë të marrësh masa?
Kjo do të thotë se po ra zjarr, apo përmbytet vendi, veç forcave që e kanë për detyrë të merren me këto probleme, e mira është të ketë dhe vullnetarë. Dhe në Shqipëri, kohët e fundit janë shtruar këmbëkryq të gjitha: edhe përmbytjet, edhe tërmeti, edhe zjarret. Dhe nuk po e përmendim farë pastrimin e territorit prej mbetjeve urbane dhe plazhet nga plastika, se ai është një problem i përditshëm. Ndaj duhet një dorë ndihme në këto raste. Dhe kjo lloj pune e papaguar kthehet në domosdoshmëri.
-Domethënë: “aksion me goditje të përqendruar”
Për analogji, vendet në perëndim e kanë shumë të zhvilluar këtë kulturë. Pavarësisht se në shqip, togfjalëshi “punë vullnetare” të vë në alarm, sa të mos dish ku ta mbash frymën. Sepse në 45 vitet e pushtetit popullor, u bënë aq shumë të diela punë vullnetare me detyrim, saqë çdo shqiptari të para viteve ’90 do t’i dridhej barku po të mendonte se si në diktaturë edhe në demokraci, puna vullnetare dhe e papaguar do vazhdonte t’i binte në qafë.
Gjithsesi, çdo medalje i ka nga dy anë. Varet kë do të shohësh.
Personalisht kam qenë kundër punës vullnetare. Të paktën deri para pak kohësh. Dhe jo se kam ndryshuar fort nga ky mendim. Sepse kam menduar që tek e fundit, detyrimin tim ndaj shtetit për punë të papaguar e kam realizuar, madje dhe e kam tejkaluar. Sepse veç të dielave vullnetare, për prashitje misri e vaditje ulliri, pas vitit 1985 na u shpif dhe “Dita e Enverit”, e cila mund të bëhej në çdo ditë të javës. Plani u dyfishua, se pa e marrë veten nga Dita e Enverit vinte e diela me punë vullnetare. Dhe ne të shkollave të mesme, ku nuk na plasnin.
-Pse kot ju mban shteti nëpër shkolla?!
Po përse po reagoj, atëherë? Se kësaj i thonë: “dhe të ha dhe të kruhet”
Po ja ta sqaroj ca...: Këto ditët e fundit jam duke u ndeshur me dy të kundërta, të cilat edhe nuk më bëjnë përshtypje, por edhe më bëjnë. Se ja; ti ke marrë lejen dhe ke shkuar në plazh andej nga Vlora, ca më poshtë a ca më sipër, ç’rëndësi ka. Je shëllyer në diell e ke marrë rreze sa nuk dallohesh nga indigjenët e Afrikës. Mirëpo pas shpinës tënde flakët e zjarrit ia kanë behur, në fillim si duke vallëzuar e më pas duke marrë përpara ç’kanë gjetur. Ndërkohë ti mendon se me rritjen e vapës, edhe para edhe prapa, dy janë mundësitë: Ose të qëndrosh gjithë ditën e ditës në ujët e detit, ose t’i kërkosh pronarit të hotelit të dyfishojë kapacitetin e kondicionerit se nuk i dilet ndryshe. Por nuk të shkon në mendje fare që të bëheni ca burra azganë aty, qoftë dhe me rrobat e banjës, të rrëmbeni nga një legen plastik e t’u bashkoheni forcave të Emergjencave Civile, që gjithashtu qenë nxirë e bërë si qymyri, por jo nga rrezet e diellit, sigurisht. Ja kjo është një punë vullnetare, por jo nga ato të kohës kur ndërtonim socializmin ne forcat tona.
-Hajt t'punojmë/ Djersa le t'kullojë/ Se ndërtojmë/ Shqipërinë e re!
Por jo..., ti nuk i ndërpret pushimet vëlla. Të digjet maja e Karaburunit bashkë me ujët poshtë tij. Ti qëndron shtrirë në shezllon e poshtë hijes së çadrës prej kashte që e ke paguar sa frëngu pulën, dhe rri e bën sehir. Ke marrë dhe një libër me vete që të bësh një selfie e ta hedhësh në “story”, me qëllim që të tjerët të hamendësojnë se pushimet tuaja janë të mbushura me veprimtari kulturore... dhe kaq.
-Hajt pushime të mbara, vëlla! Vetëm kujdes nga rrezet, se thonë që pas orës 11 të paradites kthehen në kërcënim kancerogjen. E meqenëse çadra e kashtës nuk e mban dot gjithë diellin gjej një hije pishe, a bredhi po pat mbetur ndonjë vërdallë. Se dhe me kondicionerin keq do ta kesh punën.
Jemi popull indiferent, ske ç'i thua. Nuk para na bëjnë përshtypje dramat e mëdha. Edhe pse për cingërimat marrim zjarr shpejt e jemi kahil t'i shprazim të gjitha fishekët e kobures.
...te e fundit, indiferenca duhet përligjur...
Megjithëse mesdhetar, si popull jemi goxha indiferent. Dhe indiferenca është gjë e mirë, se do të thotë të mos kesh kureshti e të fusësh hundët dhe aty ku nuk të takon. Por jo në të gjitha rastet është një shenjë pozitive kjo. Sepse ne si popull jemi indiferent dhe për gjera që na bien në kurriz e na këpusin bretkun. Fjala vjen: ne jemi indiferent edhe për ngritjen e çmimeve, edhe për rritjen e taksave... madje dhe kur bie zjarr nuk është se na bën ndonjë përshtypje të madhe. Po fundja le të bjerë... do bjerë dhe shi e do ta shuajë. Cikli i natyrës.
Mirëpo kjo lloj situatë më sjell ndërmend atë anekdotën a barsoletën, që tregohej për një dembel, të cilin kur e lajmëruan se kishte rënë zjarri në qytet, pa u ngritur nga shtrati që nuk dihej prej sa kohësh kishte rënë, tha: Ohu.. sa të vijë deri te bytha ime, ka kohë!
Kështu dhe puna jonë. Mirëpo ne harrojmë se zjarri është shumë i shpejtë dhe të vjen te bytha sa hap e mbyll sytë. Të ngroh në fillim pastaj të përcëllon, ndaj po e more me nge s’të le as kockat pastaj. Ndaj e mirë është të mos jemi aq indiferent, por të marrim masa kur ia do puna!
-Çfarë do me thënë të marrësh masa?
Kjo do të thotë se po ra zjarr, apo përmbytet vendi, veç forcave që e kanë për detyrë të merren me këto probleme, e mira është të ketë dhe vullnetarë. Dhe në Shqipëri, kohët e fundit janë shtruar këmbëkryq të gjitha: edhe përmbytjet, edhe tërmeti, edhe zjarret. Dhe nuk po e përmendim farë pastrimin e territorit prej mbetjeve urbane dhe plazhet nga plastika, se ai është një problem i përditshëm. Ndaj duhet një dorë ndihme në këto raste. Dhe kjo lloj pune e papaguar kthehet në domosdoshmëri.
-Domethënë: “aksion me goditje të përqendruar”
Për analogji, vendet në perëndim e kanë shumë të zhvilluar këtë kulturë. Pavarësisht se në shqip, togfjalëshi “punë vullnetare” të vë në alarm, sa të mos dish ku ta mbash frymën. Sepse në 45 vitet e pushtetit popullor, u bënë aq shumë të diela punë vullnetare me detyrim, saqë çdo shqiptari të para viteve ’90 do t’i dridhej barku po të mendonte se si në diktaturë edhe në demokraci, puna vullnetare dhe e papaguar do vazhdonte t’i binte në qafë.
Gjithsesi, çdo medalje i ka nga dy anë. Varet kë do të shohësh.
Personalisht kam qenë kundër punës vullnetare. Të paktën deri para pak kohësh. Dhe jo se kam ndryshuar fort nga ky mendim. Sepse kam menduar që tek e fundit, detyrimin tim ndaj shtetit për punë të papaguar e kam realizuar, madje dhe e kam tejkaluar. Sepse veç të dielave vullnetare, për prashitje misri e vaditje ulliri, pas vitit 1985 na u shpif dhe “Dita e Enverit”, e cila mund të bëhej në çdo ditë të javës. Plani u dyfishua, se pa e marrë veten nga Dita e Enverit vinte e diela me punë vullnetare. Dhe ne të shkollave të mesme, ku nuk na plasnin.
-Pse kot ju mban shteti nëpër shkolla?!
Po përse po reagoj, atëherë? Se kësaj i thonë: “dhe të ha dhe të kruhet”
Po ja ta sqaroj ca...: Këto ditët e fundit jam duke u ndeshur me dy të kundërta, të cilat edhe nuk më bëjnë përshtypje, por edhe më bëjnë. Se ja; ti ke marrë lejen dhe ke shkuar në plazh andej nga Vlora, ca më poshtë a ca më sipër, ç’rëndësi ka. Je shëllyer në diell e ke marrë rreze sa nuk dallohesh nga indigjenët e Afrikës. Mirëpo pas shpinës tënde flakët e zjarrit ia kanë behur, në fillim si duke vallëzuar e më pas duke marrë përpara ç’kanë gjetur. Ndërkohë ti mendon se me rritjen e vapës, edhe para edhe prapa, dy janë mundësitë: Ose të qëndrosh gjithë ditën e ditës në ujët e detit, ose t’i kërkosh pronarit të hotelit të dyfishojë kapacitetin e kondicionerit se nuk i dilet ndryshe. Por nuk të shkon në mendje fare që të bëheni ca burra azganë aty, qoftë dhe me rrobat e banjës, të rrëmbeni nga një legen plastik e t’u bashkoheni forcave të Emergjencave Civile, që gjithashtu qenë nxirë e bërë si qymyri, por jo nga rrezet e diellit, sigurisht. Ja kjo është një punë vullnetare, por jo nga ato të kohës kur ndërtonim socializmin ne forcat tona.
-Hajt t'punojmë/ Djersa le t'kullojë/ Se ndërtojmë/ Shqipërinë e re!
Por jo..., ti nuk i ndërpret pushimet vëlla. Të digjet maja e Karaburunit bashkë me ujët poshtë tij. Ti qëndron shtrirë në shezllon e poshtë hijes së çadrës prej kashte që e ke paguar sa frëngu pulën, dhe rri e bën sehir. Ke marrë dhe një libër me vete që të bësh një selfie e ta hedhësh në “story”, me qëllim që të tjerët të hamendësojnë se pushimet tuaja janë të mbushura me veprimtari kulturore... dhe kaq.
-Hajt pushime të mbara, vëlla! Vetëm kujdes nga rrezet, se thonë që pas orës 11 të paradites kthehen në kërcënim kancerogjen. E meqenëse çadra e kashtës nuk e mban dot gjithë diellin gjej një hije pishe, a bredhi po pat mbetur ndonjë vërdallë. Se dhe me kondicionerin keq do ta kesh punën.
Jemi popull indiferent, ske ç'i thua. Nuk para na bëjnë përshtypje dramat e mëdha. Edhe pse për cingërimat marrim zjarr shpejt e jemi kahil t'i shprazim të gjitha fishekët e kobures.
...te e fundit, indiferenca duhet përligjur...
No comments:
Post a Comment