Lamtumirë Valter!

Nga Leonard Veizi

 

 “Corona” po na i merr miqtë. Dhe duket se nuk ka mëshirë për askënd. Nuk bën selektime dhe nuk pranon ndërhyrje për falje jete qoftë dhe nëse “preja” e saj është njeri me emër apo influencë aktive. Dhe kjo tregon më së miri, se asgjë nuk ka të bëjë me atë lojën e gogolit për të cilën u pretendua në fillesën e saj. Në mes të një mosbesimi, hera-herës mes mospërfilljesh dhe ironisë bajate, ajo po e zbaton planin e saj të hakmarrjes ndaj botës njerëzore plot shpresë se një ditë do të vendosë gjithçka nën këmbët e saj. Nëse do të mundet, vërtet. E në këtë harlisje mendimesh teorike, strategji veprimesh çoroditëse e përplasjesh mosbesuese a panikosëse jo rrallë herë ajo ka arritur të marrë disa qindra-mijë jetë njerëzore. Valter Gjoni ishte në mes tyre. Gojëmbli, siç e etiketoi kryetari i bashkisë, dhe burri babaxhan, siç mund ta etiketojnë shumë të tjerë...

 

...Për mua ai do të mbetet “Monsieur chevalier”. Sepse në takime të ngushta, unë dhe miq të tjerë i drejtoheshim në këtë mënyrë, ndoshta për t’i dhënë vlerën e duhur një titulli të madh që ai e mbante thjeshtësisht. Sepse në fund të fundit ai ishte Kalorës i Urdhrit të Meritës së Republikës Franceze, akorduar nga presidenti Zhak Shirak.

Në 4 tetor 2020 kishte mbushur 66 vitet e tij. Në jetëshkrimin e tij thuhet se ishte lindur në Tiranë në vitin 1954. Dhe po në Tiranë e pati shkollimin e tij prej klasës së parë deri në vitet e Institutit të Lartë të Arteve. Por shumëkush e di mirë që ai ishte me origjinë nga Boboshtica e Korçës. Dhe kjo e bënte shumë krenar.

Valter Gjoni më të shumtën e kohës së tij bëri punë administrate në Bashkinë e Tiranës, duke filluar si inspektor kulture prej kohës kur institucioni në fjalë cilësohej ende si Komiteti Ekzekutiv. Ndaj, edhe pse i diplomuar në një fakultet aktrimi nuk pati shumë role në skenë dhe për më tepër në kinema. Por gjithsesi, një pjesë e mirë e roleve të tij janë kthyer në episode emblematikë me batuta që mbahen mend për karizmën e tyre: “Zëti im me byrek në dorë. E kam zët po ç’t’i bësh. Imagjino, shkrimtar me byrek në dorë”, është nga batutat e tij epope interpretuar tek filmi “Pesha e kohës”. Për të vazhduar me filmin tjetër “Kur hapen dyert e jetës”, “Bardhyl, ti je hero. Po ky është hero mor Lekë. Pse si i di heronjtë ti, mos kujton se kanë brirë?!”.

Lajmi për ndarjen nga jeta të Valter Gjonit është bërë i ditur nga kryetari i Bashkisë së Tiranës, Erion Veliaj. Në një status në Facebook, ai shkroi: “Valteri ynë gojëmjaltë e zemërbardhë nuk e mundi dot këtë flamë të pabesë. I shërbeu qytetit tonë me dashuri përditë për 4 dekada, duke lënë sot një boshllëk të pangushëllueshëm për familjen dhe mijëra kolegë e miq që e njohën dhe e deshën si kujtesa historike e Tiranës”.

Lajmi ishte i pabesueshëm, për më tepër në një mëngjes të shtune, të paqtë e plot diell. Por lajmësi nuk gjykohet në asnjë rast. Dhe pse lajmi në vetvete dukej krejt i përçartur. Por padyshim që ishte i vërtetë. Përndryshe nuk kish si ndodhte.

Valter Gjoni kishte një jetë shumë aktive. Mes skenës, filmit, botimeve dhe punës në administratë. Fillimisht nisi punën si aktor dhe regjisor në Trupën Artistike të Ushtrisë, për të vazhduar më pas në Teatrin Popullor, pranë kinostudios “Shqipëria e Re” dhe Radio Televizionin Shqiptar. Ka luajtur 60 role në teatër, 8 role në kinematografi, si dhe ka realizuar 5 filma dokumentarë. Ai ka çelur rreth 25 ekspozita si dhe ka mbi 10 botime me tematika të ndryshme historike dhe enciklopedike. Mban disa tituj nderi të akorduara brenda dhe jashtë vendit, ku titulli më i lartë është “Kalorës i Urdhrit të Meritës së Republikës Franceze” e cila në origjinal është "Chevalier de l’Ordre National du Mérite", Urdhrin “Naim Frashëri” i Republikës së Shqipërisë dhe “Mirënjohja e Qytetit të Tiranës”.

Në një intervistë të thënë për gazetën “Shekulli” dhe të botuar në 18 tetor 2013, pyetjes time se: “Me çfarë motivi presidenti Shirak ju akordoi një medalje të lartë?”, Valter Gjoni iu përgjigj: Për sa i përket vlerësimit tim, ai ka ardhur si rezultat i një punë 10-vjeçare, por sidomos gjatë situatës së luftës në Kosovë, ku të paktën për gjashtë muaj unë bëja jo vetëm punën e përditshme në Bashki, por koordinoja dhe marrëdhëniet me bashkitë e tjera të Francës, të cilat u organizuan seriozisht për të kontribuar në aksionin humanitar të pritjes së refugjatëve që vinin nga Kosova. Francezet ngritën në Shqipëri pesë kampe, dy në Tiranë, një në Ndroq, një në Mullet dhe një në Arapaj të Durrësit. Kështu me të njëjtin dekret të Presidentit Shirak, mua dhe Pjer Kalfas, që ishte drejtori i Marrëdhënieve Ndërkombëtare në Bashkinë e Marsejës, na u akordua titulli “Kalorës i Urdhrit Kombëtar të Meritës”.

Në 36 vitet e tij të punës në Bashkinë e Tiranës, ku për herë të parë u emërua si inspektor në janar të vitit 1985, Valter Gjoni ka kaluar pothuaj në të gjitha nivelet e nëpunësit, inspektor, specialist, shef sektori, shef seksioni, drejtor dhe së fundmi këshilltar i kryetarit të Bashkisë. Dhe padyshim, si “gojëmbël” e “zemërbardhë” që ishte ai mundi të punonte me disa drejtues institucioni, të cilët duam apo s’duam ne vinin nga krahë të ndryshëm të politikës.

Kliton Nesturi, Valter Gjoni, Leonard Veizi

Në vitin 1987, krahas studimeve pasuniversitare për titull shkencor të nivelit të parë, Valter Gjoni përfundoi edhe studimet në degën e gazetarisë, pranë Fakultetit të Shkencave Politike e Juridike, por më pas ai ka kryer edhe kualifikime në disa vende si Francë, Holandë, Danimarkë, Finlandë, Itali, Greqi etj. Me Valter Gjonin kemi pasur një bashkëpunim të vazhdueshëm, ku nga më mbresëlënësit ishte intervista me titullin: “Si e takova Santa Klausin në koordinatën 66º 32’ 35” në Arktikun e Veriut” botuar gjithashtu në gazetën “Shekulli”. Ndërsa në gazetën “Fjala”, bashkëpunimi më interesant ishte ai i botimit të shkrimit me titullin: “Naim Frashëri, poeti me pesë varre” i publikuar në 12 shtator 2020.

Bashkëpunimi i fundit, për të cilin kishim folur por jo mirëpërcaktuar, midis tre-katër temave, mbeti i pakonkretizuar në letër. Covid-19 i ndërpreu jetën, pikërisht në kohën kur me pjekurinë intelektuale ishte në kulmin e tij. Dhe padyshim, ky do të jetë pengu im i fundit në marrëdhënie me të. Ndaj, në pamundësi të asgjëje tjetër më mbetet veç t’i them:

Lamtumirë Valter!