Nga
Leonard Veizi
A është Shqipëria një
vend i pabanueshëm?
Pyetjes mund t’i japësh
lloj-lloj përgjigje por një përkufizim e ka dhe himni i një spektakli humori që
thotë mes të tjerash: Këtë vend në breg të detit kam vendos ta bëj
shtëpi,/ menjëherë e shpall dekretin dhe e quaj Shqipëri. Sipas kësaj
logjike, ky truall ka qenë fort i lakmuar për çfarë i ka falur Natyra ose Zoti.
Por si ka mundësi që nga një vend i lakmuar, - për të cilin janë vrarë e therur
mijëra e mijëra ushtarë, që kanë dashur ta kenë nën zotërim të gjitha
perandoritë e botës, - tani është kthyer në një vend ku shumëpak dëshirojnë të
qëndrojnë, sepse një pjesë e madhe kanë ikur me kohë, e ca të tjerë vazhdojnë
të plotësojnë formularë për t’u bërë qytetarë të vendeve të tjera, por
gjithsesi larg Shqipërisë?! Ndaj jemi katandisur në një vend që kërkojmë fuqi
punëtore se nuk ka kush na i bën punët e na mban me bukë.
Përkundër gjithë këtyre
që sa thamë më sipër, në këtë rast do të doja të evidentoja duke perifrazuar
disa shprehje të një fjalimi brilant që ditët e fundit më ka mbetur fort në
kujtesë.
Padyshim, ka fjalime të
rralla, bërë nga oratorë të shquar, të cilët janë si gurë kilometri dhe bota e
të gjallëve u referohet sa herë e ndjen nevojën të vetpastrohet nga ndotja e
llumi me të cilin janë përlyer. Një fjalim disaminutësh mund të thotë shumëçka,
e për më tepër nëse bëhet në kohën e duhur dhe në vendin e duhur.
Një fjalim në Vigjilje
Pashkësh, është gjithashtu inspirues, për njerëzit që besojnë në fe sidomos,
por dhe ata që nuk e kanë në praktikë një gjë të tillë, sigurisht.
Nëse gjithkush prej nesh,
që flasim e shkruajmë shqip, kërkon të marrë qetësinë e nevojshme, atë që i ka
munguar prej kohësh, të ndërpresë për pak çaste marrëdhënien frymore me
njerëzit e tjerë dhe paranë, e të lidhet drejtpërdrejtë me Zotin e tij, për të
qenë pjesë e një bote hyjnore, nuk duhet ta humbë meshën e Pashkëve, dhe vetë
fjalimin e Imzot Arjan Dodajt, Kryeipeshkvi në Arqidioqezën Metropolitane
Tiranë – Durrës. Dhe është një fjalim i jashtëzakonshëm, bërë nga Katedralja e
Shën Palit, në një natë të madhe si ajo e Pashkës Katolike, teksa kremtohej
Ringjallja e Krishtit.
Me shumë gjasë, nëse të
njëjtat fjalë do të thuheshin nga foltorja e Kuvendit, e do të dilnin nga goja
e njërit prej 140 deputetëve të tij, asgjë nuk do të merrte kaq shumë vlerë.
Sepse ne të gjithë jemi mësuar me fjalimet bombastike e shfaqjet bumerang të
hedhura nga i njëjti vend. Por në altarin e një kishe është ndryshe, sepse nuk
ke të bësh më me inflacionin e akuzave që mbeten veç të tilla dhe që nuk e
kapërcejnë derën e sallës plenare për të shkuar prej Kuvendit deri në SPAK.
Kur ky fjalim mbahet në
një vigjilje Pashkësh, nga një klerik katolik që për më tepër mban pozicionin e
lartë të arkipeshkvit, çdo fjalë merr kuptim të veçantë. Dhe pasi
t’i zbërthesh të gjitha me kujdes, do të gjendesh përballë një humbelle, që
tenton të të thithë në thellësinë e kraterit të saj, por që t’i me besimin tënd
ia del të mos biesh brenda e të mbijetosh.
Ndaj unë do të doja që
në këtë shkrim të shkurtër të mund të përcillja sadopak nga fjala e tij. Nëse
mundem ta bëj një gjë të tillë, dhe nëse dikush arrin t’i përthithë ato qoftë
dhe nga përcjellësi i dorës së dytë.
Imzot Dodaj, në fjalimin
e tij mbresëlënës tha aq sa do të duhej të thuhej, dhe çdo orvatje për ta
veshur me të përngjashme nuk do të bënte gjë tjetër veçse do t’i prishte
bukurinë. Sepse siç tha vetë ai: “Ata që besojnë në Krishtin e ringjallur e
çojnë kokën lart, shkëputen nga interesat e tyre banale, mediokre e kalimtare.
Nuk kanë frikë ta shpallin bukurinë e së vërtetës. E vërteta pa bukurinë është
vrastare. Bukuria me të vërtetën manifeston mëshirën dhe dashurinë hyjnore”.
Ne jetojmë në një
periudhë krizash. Kriza politike, kriza financiare, dhe mbi të gjitha kriza
idesh. Gjithçka ka kaluar në stanjacion. Asgjë nuk po lëviz. Dhe nëse nuk
lëviz, padyshim kriza do të bëhet më e thellë. Ndaj kjo ka sjellë dhe një
degradim moral. Këtu më vjen në ndihmë një nga sentencat e fjalimit të imzot
Dodajt i cili tha: “Jo rrallëherë jeta dhe dinjiteti i njeriut vuajnë
çekuilibrin, kur janë shkelur të drejtat e punëtorëve në kategori të ndryshme
nga fermerët e thjeshtë tek punëtorët e fasonerive, nga pensionistët me të
ardhura të pamjaftueshme tek ata persona me aftësi të kufizuara të cilëve iu
mungon një mbështetje më e përshtatshme, nga studentët me premtime të pambajtura
tek të rinjtë, pre e krimit të organizuar dhe e përdorimit të substancave
narkotike, nga familjet që shpeshherë nuk arrijnë të plotësojnë nevojat dhe
ëndrrat e fëmijëve të tyre, e më keq akoma, tek dimri demografik të shumë
lindjeve të munguara, shpeshherë si pasojë e varfërisë edhe në vendin tonë”.
A jemi të gjithë në një
mendje se çfarë u tha është mëse e vërtetë? A mund të ketë opozitë më të fortë
se kjo? Më e fortë se ajo që u shua me gazin lotsjellës, dhe nga çfarë
pretendohet se “luftohet” në Kuvend? A ka të vërteta më të hidhura të thëna me
shumë elegancë në një vigjilje feste, por që nënkuptojnë tone të ashpra e me
dinjitet. Sepse duhen vetëm kaq pak rreshta për ta thënë në mënyrë sintetike
atë që vlon përbrenda, që derdhet në tryeza kafenesh, por nuk arrin dot të
shpërthejë.
Shtëpia jonë e
përbashkët është si anija që po mbytet. Titaniku jep sinjale alarmi, por
“Kalifornia” bën sikur s’e dëgjon sinjalin SOS”, ndërsa “Karpatia” është ende
larg për t’i dhënë një dorë shpëtimi. Katastrofa është në prag. Ndaj njerëzit
po ia mbathin nga rreziku. Hipin nëpër varka duke iu turrur... Gjermanisë, se
Italia e Greqia nuk kanë më vende bosh.
“Pra kemi nevojë
vëllezërit e mi për Pashkë, për ringjallje, për rilindje, për risi, në shoqëri,
në politikë në sipërmarrje dhe në edukim, për të rimëkëmbur një popull që
përballë sfidave i dorëzohet tundimit të emigrimit, përballë mosrealizimit të
premtimeve i dorëzohet indiferencës, përballë padrejtësisë i dorëzohet heshtjes”
– do të citoja sërish një pjesëz nga fjalimi i Kryearqipeshkvit të
Arqidioqezës. Dhe sërish jemi tek të vërtetat e hidhura, që po t’i thotë një
deputet do të duket si tallje.
E në fund të fundit
Arjan Dodaj, nuk është politikan dhe si njeri i fesë natyrisht ka optikën e tij
të të perceptuarit të fenomeneve kur thotë se: “Krishti është shpresa
jonë... Këtë mbrëmje ne nuk po bëjmë një shfaqje, nuk po zhvillojmë një teatër,
nuk po manifestojmë një shou. Ne me të vërtetë takojmë Krishtin e ringjallur”.
Ndërkohë që për shumë
shqiptarë të tjerë, shpresa e tyre nuk mund të jetë kurrsesi Krishti, sepse për
ta është... është kryetari i partisë së rrethit, deputeti i zonës, ministri apo
vetë kryeministri ynë.
“Vëllezërit e mi,
duhet ta pyesim veten: a besojmë akoma në forcën e dashurisë? A dimë akoma të
dashurojmë? A lejojmë akoma të dashurohemi dhe a presim që dikush të na
dashurojë? Kemi humbur “Abc”-në e jetës. Kemi humbur atë që është forma më
klasike dhe më e thjeshtë e fillimit të jetës”.
Ja, kjo është ajo që na
bën me dije ky klerik i lartë, detyra e të cilit është të kujdeset për grigjën
e tij e t’ua thotë në sy atë çka nuk shkon në jetët e tyre. Dhe pas kësaj, ai
do të bënte një tjetër thirrje: “Ta ndërtojmë së bashku jetën me shumë
përgjegjësi në vendin tonë. Ftoj bashkëkombësit e mi shqiptarë që së bashku të
marrin përgjegjësinë që ta mundin errësirën që gllabëron shoqërinë në rrugën pa
dalje ku është futur e që është korrupsioni... Të çlirohemi nga borxhi që
ndjejmë përmes ryshfetit kur kërkojmë një vend pune... Të çlirohemi nga borxhi
për të dhënë një bakshish përballë të drejtës që çdo njeri të ketë një kurë
mjekësore...”.
Jemi vërtetë në ditë të
hallit përderisa një natë e madhe feste që i duhet kushtuar besimit hyjnor,
merremi gjerësisht me perversitetet tokësore që na kanë mbuluar tërësisht. Dhe
kjo është trishtuese, po aq sa njerëzit që me torba mbi shpatulla nisen të
kërkojnë “eldoradon”.
Ndaj të gjithë ne si
shqiptarë, të krishterë e jo të tillë, nëse duam të dimë se nga se vuan
shoqëria sot e të marrim ca mesazhe kuptimplota, le ta ndjekim fjalimin e Imzot
Arjan Dodajt, Arqipeshkvit të Tiranës dhe Durrësit bashkë, dhënë në Vigjiljen e
Pashkës Katolike. Është lehtësisht e gjetshme. Është lehtësisht e dëgjueshme.
No comments:
Post a Comment