Largohet pa zhurmë Pëllumb Zaimi, koloneli i hekurt i ushtrisë

Nga Leonard Veizi
 
Ai ishte një ushtarak i hekurt, kolonel në gradë. Dhe ishte i aftë të ngrinte në kushtrim luftarak një batalion alpin, një brigadë këmbësorie por dhe një divizion nëse do t’ia kishin besuar. Sepse ishte një oficer tipik gjitharmësh, hijerëndë e autoritar, i mësuar me disiplinë dhe i gatshëm për t’u sakrifikuar. Me të mund të bëje shaka pa fund në tavolinën e kafesë apo nëse do ta kandisje të pinte një gotë raki, por kurrsesi në detyrë kur mbante veshur uniformën me spaleta ku shndrisnin tre yjet e oficerit madhor.
Ai ishte një ushtarak tipik, i mprehtë e urdhërues, nga ata që dinte ta mbronte frontin me heroizëm, por që për shkak të inteligjencës dhe mirëarsimimit u rekrutua në seksonin shkencor të Akademisë Ushtarake. Pikërisht atje, në elitën e ushtrisë, bordi i së cilës përbëhej vetëm nga 7-të oficerë madhorë, të cilëve iu besuan tezat e Artit Ushtarak dhe hartimi i tyre.
Më pas se kaq ai do të mbetej sërish në Akademi, por si një pedagog për ushtarakët ambiciozë që kërkonin të ecnin përpara në karrierë.
Shtatlartë dhe i bëshëm, koloneli i hekurt duket se nuk e dha veten në asnjë nga sprovat e jetës, por qelizat kanceroze e vunë poshtë vetëm në pak ditë. Ishte shpërfillës ndaj tyre dhe qëndroi në këmbë e në lëvizje të pandërprerë deri ditën kur mjekët i thanë se duhej bërë një ndërhyrje kirurgjikale. U shtri në shtratin e bllokut operator dhe, nuk u ngrit më. E humbi luftën me jetën vetëm në tre ditë, ndërkohë që i kishte fituar të gjithë betejat e tjera. Por kjo është një luftë që dihet mirë, se ka vetëm një fitimtar, dhe ai është Engjëlli i Zi, më i fortë nga të gjithë ne, i cili ka vetëm një qëllim, të na çojë drejt fundit me dhimbje. Ndaj ai lëshon “qentë” e tij, viruset dhe metastazat për të përmbushur qëllimin madhor. Kështu ndodhi dhe me kolonel Zaimin, një burrë 400 derhemësh, por që e griu nga brenda një neoplazmë e padukshme dhe e papërfillshme.
Ndaj humbet një mik të mirë, padyshim trishtohesh e mpakesh. Sepse ikja nga jeta e një njeriu gjithmonë lë një zbrazëtirë, herë të rikuperueshme e herë të parikuperueshme.
Si gazetar, me kolonel Pëllumb Zaimin kam një bilanc më shumë se pozitiv. Më të kam bashkëpunuar e regjistruar disa intervista në vite, të gjitha shumë interesante por më të guximshmet kanë qenë ato me titull: “Pasuria marramendëse e ushtrisë, 130 miliard dollarë asete”. Apo intervista tjetër po aq mbresëlënëse: “Shqipëria, 5 milionë ton municione për luftën”. Të dyja këto intervista të botuara në gazetën “Shekulli”, u shpërndanë në mënyrë të rrufeshme nga gjithfarë portalesh, sepse për herë të parë, në mënyrë të drejtpërdrejtë dhe të llogaritura me laps në dorë, publiku mundi të informohej për shifra kolosale dhe të frikshme parash dhe instrumentesh që kishte ushtria shqiptare e para viteve ’90 të shekullit të kaluar, por që u zhdukën pa nam dhe nishan. Dhe që t’i deklaroje të gjitha këto, padyshim duhej të kishte guxim qytetar veç atij të një ushtaraku, sepse përballjet me të tretë nuk janë aspak optimiste.
Dhe nuk po flas këtu që në intervistat e tij më ka rrëfyer për një nga eksperimentet më të pazakonta të bëra në terren, kur ai vetë si një aspirant 18 vjeçar, për t’u bërë oficer i ushtrisë shqiptare, bashkë me 69 kursantë të tjerë, u detyruan të futen në një tunel betonarme i cili u bombardua nga mbi 100 gryka zjarri të topave me kalibër të madh, për të vërtetuar rezistencën e tij. Dhe ky eksperiment me kavje-njerëz ka ndodhur në fundin e viteve ’60, në rrëzë të malit në Qafën e Qarrit të Kolonjës, me korpusin e Korçës, si një nga njësitë më të fuqishme të ushtrisë shqiptare. Padyshim, jo vetëm një eksperiencë e tillë e frikshme, por dhe drejtimi nga ana e tij për shumë vite e një batalioni art-mitraljer në kufirin juglindor të vendit e kthyen atë në një nga ushtarak të hekurt.
Por kolonel Zaimi, dinte të të jepte shpjegime të detajuara edhe mbi çështjet e sigurisë kombëtare, në kushtet e reja të një ushtrie të vogël e disi më fleksibël, por anëtare e NATO-s gjithashtu.
Dhe nëse do të rreshtoj të gjitha intervistat e bëra më këtë kolonel të ushtrisë shqiptare, - një njohës universal i saj, edhe për shkak të pozicioneve që ai ka pasur, - me siguri do të botoja një libër të veçantë. Dhe nëse do ta kisha bërë këtë në të gjallë të tij, do të ishte një surprizë shumë e madhe për një njeri që veç punëve në ushtri dinte të shkruante në mënyrë të shkëlqyer gjithfarë materialesh, duke qenë njëkohësisht dhe një lexues i palodhur i letërsisë, veç materialeve shkencore. Por sot, kur ai nuk është më në jetë, një botim vlen vetëm për statistikë, sepse në arkivë gjithçka e thënë prej tij ka mbetur si një dëshmi e pakundërshtueshme tashmë.
Si mik, Pëllumb Zaimi ka qenë gjithmonë i veçantë. Hokatar dhe i papërtuar për të të ndihmuar në gjithfarë situatash. Shok armësh me tim atë, gjithashtu një ish kolonel i ushtrisë, ndarë nga jeta disa vite më parë, por që mes të tjerash më la si trashëgimi edhe këtë miqësi.
Koloneli iku pa kthim. Ishte një ikje e butë, e pasforcuar, me dhimbje që i mbajti brenda vetes, por që nuk ia shkarkoi kërkujt tjetër.
Ai iku, sigurisht i joshur nga Ëngjëlli i Zi i vdekjes. Por pas kësaj shpirti i tij do të lundrojë drejt Parajsës.
Në Tokë do të mbetet kujtimi për të.

Leonard Veizi dhe kolonel Pëllumb Zaimi