Një ditë makthi brenda spitalit e në oborr të tij

Nga Leonard Veizi
 
Mund të kesh kaluar një ditë të dhimbshme e plot makth në spital, dhe kjo është normale dhe e logjikshme. Sepse është diçka që ka të bëjë me shëndetin. Por kur kalon një ditë të tmerrshme, në oborr të tij, ku nuk ka të bëjë më as me llojin e sëmundjes, dhe as me paratë që mund të kesh dorovitur poshtë e lart për të mbaruar hallin, vetë halli dyfishohet. Dhe bëhesh sërish për në spital.
Epo të gjithë duan klientë. Se pacientët kanë sosur me kohë.
Por çfarë ndodh në një qendër spitalore, më e madhja në vend siç është Spitali Universitar Nënë Tereza në Tiranë?
Nuk marr përsipër fare të merrem me mitmarrjen, sepse tek e fundit duhet të kesh prova të pakundërshtueshme që ta denoncosh. Dhe këtë e kanë bërë më së miri disa emisione investigative me kamera të fshehta.
Por të shkosh në spital për të mbaruar një vizitë a konsultë, ku sipas projektit që ti ke në kokë do të vonohesh një apo dy orë dhe të rrish në këmbë për tetë orë me radhë, gjithsesi e ke formuar një opinion tëndin, se si ecin punët një këtë qendër, më nevralgjikja në territorin shtetëror.
Shoqëroj një të afërmin tim. Kam marr dhe leje nga puna, nja 2-3 orë, jo më shumë. Sa për të mbaruar hallin. Për merak të tij zgjohem pa gdhirë dhe në 07.15 minuta kemi hyrë në territorin e spitalit. Parkingu, makina ka plot edhe në këtë orë të hershme, por ka dhe vende bosh. Ndaj parkohet lehtësisht. Në hyrje një tabelë elektronike të paralajmëron se vetëm 5 minutat e para mund të qëndrosh pa paguar, ndërsa brenda shumës së 100 lekëve të rinj mund të qëndrosh dy orë. Por pas kësaj tarifa shtohet 100 lekë për çdo orë qëndrimi.
Mashalla!
Në territorin e spitalit nuk gjen më kioska me fruta-perime, as lokale ku mjekët harroheshin duke pirë raki dhe as shitës ambulant, por roje të sigurisë sidomos nga ata që rregullojnë trafikun. Ambienti i jashtëm është shumë më i sistemuar se sa kohë më parë ndërsa një pjesë e ndërtesave janë në rikonstruksion.
Aferim! Këtu është për t'i ngritur kapellën drejtorisë dhe qeverisë.
Zëmë radhën. Para nesh një grumbull njerëzish që me siguri kishin mbërritur në dyert e pavijonit para orës 07.00. Të gjithë kërkojnë të mbarojnë punë shpejt, sepse shumica e tyre janë edhe në punë ose duan të kthehen sa më shpejt në rrethet e tyre. Sepse shumica dërmuese e pacientëve, bashkë me shoqëruesit e tyre, nuk janë banorë të kryeqytetit.
Ndalemi këtu.
Kur kryeministri thotë “mjekësi falas” ka njëfarë të drejte. Ti ke paguar ndërkohë sigurimet, - pra termi falas nuk është më i përshtatshmi i mundshëm, -  dhe shkon të marrësh shërbimin, por pa e futur dorën në xhep. Por lart e poshtë të gjithë thonë se e lyejnë qerren.
Të jemi të sinqertë deri në fund.
Por kjo është punë shqiptarësh. Se edhe kur kanë mbaruar punë sipas rregullave, nuk u rrihet pa ta dhënë një kafe te xhepi i vogël. Aaaa, po... vetëm nëse për mjekët qepen uniforma të veçanta pa xhepa.
Në të vërtetë, prej kohësh, nëpër spitale askush nga mjekët nuk guxon të të kërkojë para për shërbimin. Veç në qoftë i çartur. Sepse denoncimet kanë qenë të shumta edhe ca masa janë marrë. Kështu që asnjëri prej tyre nuk do të rrezikonte vendin e punës dhe as heqjen e të drejtës së profesionit në rastin më të keq. Por ne si shqiptarë, e kemi ves tanimë këtë punë dhe dalim mirë a dalim keq gjatë vizitës, e kemi ndarë një lek mënjanë për një “ditë të zezë”. A thua se pikërisht ajo dorovitje do të rregullojë shëndetin dhe trakti urinar do funksionojë si me magji, kanceri do zhduket dhe zemra do pompojë aq gjak sa ajo e një 20-vjeçari.
Ndërkohë që në vend ta ndërpresim këtë zinxhir abuzimi, vazhdon ta mbajë të lidhur atë.
Por ndodh që ti je i fundit në radhë e del i pari. Ja një në dorë. Ndodh që ti vjen nga rrethi, me rekomandim pa dyshim, por i bie në qafë Tiranës sepse mendon që në spitalin rajonal nuk ta bëjnë shërbimin e duhur. U bënë dy... Ndodh që spitali rajonal të të dërgojë në Tiranë sepse nuk ka specialistë të fushës. Po e mbyll me të tretën se kush e di sa bëhet radha... Dhe qendra universitare e Tiranës mbingarkohet. Kështu që një vizitë a konsultë që mund ta mbarojë brenda dy orëve, do të të duhet dyfishi pse jo dhe trefishi i kohës.
-Hajde radha...
Nuk po e kaloj pragun që të shpjegoj se çfarë ndodh në ambientet e brendshme të një pavijoni. Sepse tek hyrja ka kontroll, dhe një roje nuk të lejon të hysh dosido. Një tjetër punonjëse të regjistron, dhe pastaj nis zinxhiri, që për të shkuar deri tek mjeku me thënë të drejtën është goxha burokratik. Po kaq, çdo pacient ka vuajtur edhe me sistemin parësor, derisa ka mbledhur të gjitha letrat e nevojshme që problemin e tij shëndetësor ta ndjekë në një shkallë më të lartë siç është spitali.
Kësaj i thonë vdis pa të ngjallesh.
Në orën 09.00, si shoqërues i papunë, dal të pi një kafe. Dua të qetësohem disi, pasi kam hequr një pjesë të makthit.
Por jo. Nuk ka rehat në këtë botë. Rehat bën vetëm atje... Atje ku do të bëhet Gjyqi i Madh.
Në oborrin e spitalit përballem me një lukuni makinash të cilat mbërrijnë në vazhdimësi, duke krijuar një tmerr në parkim. Padyshim, në spital nuk mund t’i thuash askujt që ka një problem shëndetësor, se nuk ka vend në parking e për këtë shkak nuk mund të hyjë në ambientet e tij. Veç kësaj, zgjidhje ka plot: mund të vish në këmbë, me autobus apo me taksi. Por shumica e njerëzve pretendojnë ta kenë një makinë sa më afër, për çdo rast.
Deri në mesditë, të paktën deri në 12.30 situata mbetet problematike me njerëz që hyjnë në parking e të tjerë që duan të dalin prej tij. Zallamahi sa s'ka ku të vejë. Asnjë vend, në asnjë cep të territorit të spitalit nuk mbetet bosh. Makinat janë gati t'ia hipin njëra-tjetrës. Dhe për çudi, në spital janë të gjitha fuoristrada që zënë dy vende parkimi, dhe meazallah se gjen një smart, që një bythë vend do e mund ta parkosh pa e zgjatur shumë.
Ndërkohë unë parkingun e spitalit e kam paguar shumë më tepër se atë që paguaj në rezidencën ku banoj dhe papritur jam i bllokuar nga persona që kanë plasur makinat ku kanë mundur dhe i janë drejtuar mjekut. Nuk kanë as numra celularësh mbi xham, çka është një domosdoshmëri në ditët e sotme. Borisë, - si një sistem alarmi i domosdoshëm në këtë rast - nuk i bie dot në një vend me të sëmurë siç është spitali. Dhe kështu mbetesh në dorë të fatit. Ke punë, s'ke punë, ke urgjencë s’ke urgjencë, je i destinuar të vdesësh në sedilje të makinës tënde, sepse as karoatreci i bashkisë nuk mund të hyjë dot, edhe nëse mendon se kjo është zgjidhja më e mirë. Mbase personi që të ka zënë rrugën mund të mbarojë shpejt dhe të liron rrugë. Por në spital askush nuk mbaron dot punë tak-fak. Do të të duhen 2 orë, 4 orë dhe në rastin konkret 8 orë.
Nuk më intereson që QSUT-ja ka 3 hyrje-dalje, 6 sipërfaqe parkimi në 6000 metra katror hapësirë. Më interesonte të largohesha sa më parë nga ky kaos dhe nuk mundja.
Largohem në 15:30 nga ambientet e spitalit, pasi për tetë orë parkimi kam paguar 700 lekë.
Humba një ditë pune dhe po aq sa kam ditën e punës ia dhamë me “qejf” sportelistes së parkingut, mjaft që isha në një vend të sigurt nga ku s’kishte burrë që të më luante.