nga
Leonard Veizi
Ata janë vërtet të urtë, e të thjeshtë gjer në dhimbje. Hera-herës deri në
dhimbjen e skajshme. Në madhështi janë gjithashtu.
Duke kaluar nëpër mend këtë sentencë, modifikuar në bazë të vargjeve aq të
njohura të Kadaresë, nuk është e vështirë të kuptosh gjithsesi se fati i tyre
në vite ka qenë i njëjtë. I njëjtë si atëherë kur Petro Luarasi jepte mësimet
shqip nën terror, si atëherë kur Migjeni i dërrmuar nga sëmundja merrte rrugën
e gjatë me biçikletë, dhe si më pas në epokën e luftës kundër analfabetizmit.
Sot, në mijëvjeçarin e ri, e vetmja përparësi është se për të shkuar deri tek
dera e shkollës ekziston mundësia të marrësh një makinë modeste.
Është kjo pjesë e sakrificës njerëzore për të dhënë nga vetja atë që u
duhet aq shumë njerëzve: “pak dritë”.
Po, po: “pak dritë”.
Janë mësuesit, të klasave të para dhe të viteve të treta të gjimnazit. Janë
ata të parashkollorëve. Pedagogët e universiteteve janë gjithashtu. Janë
mësuesit e fshatit, që presin me autostop "makinat e rastit" për t’u
kthyer në strehën e tyre, apo mësuesit e qytetit që nxitojnë për të kapur
autobusin e pisët urban, ku shoferi arrogant mbyll dyert elektrike e largohet
indiferent nga stacioni duke treguar orën, sepse i vajti orari i lëvizjes dhe
dispeçeri ka mundësi t’i fusi një gjobë vënçe. Në të njëjtën vlerë, në mes të
kryeqytetit apo në fshatin më të largët të Republikës, ata janë mësues. Dhe
mbeten gjithmonë të njëjtë, të pandryshueshëm njëkohësisht. Idealistë të
pandreqshëm, që në jetën e tyre rreken të bëjnë të vetmen gjë: të japin mësim.
Të jenë aty midis nxënësve të tyre, që rrjedhin e rrjedhin vazhdimisht si ujët
e një lumi të vrullshëm, për të ndryshuar çdo vit.
Janë ata, që vazhdimisht sakrifikojnë nën moton e gjithhershme e të
pandryshueshme të një mega-ideje; nxënia e dijes së pafund. Ndërsa pjesa tjetër
e shoqërisë kujtohet rrallë për ta, dikur në 1 shtator dhe në 7 mars. Tani
akoma më rrallë, vetëm në 7 mars. 1 shtatori, prej kohësh nuk ekziston më.
Është zhvendosur dhe është shndërruar në diçka të pakuptimtë dhe gati ilegale.
Nuk e ka më simbolizmin e një dite të veçantë.
Por dhe kjo kujtesë ka diçka të cunguar e paradoksale, madje shumë fyese
kur pranohet si e tillë. Është rasti kur prindër e nxënës bashkë, nxitojnë të
bëjnë dhuratat e festës, jo më një lule natyrale a një libër prozaik, por një
varëse floriri, një “iPhone-11 Pro Max” apo më shkurt akoma, një zarf me të
holla, me të cilën mësuesi kujdestar mund të bëjë ç’t'i dojë qejfi. Është
fabrikimi mostër i prindërve për të ushqyer një korrupsion alarmant dhe i atyre
mësuesve që luajnë rolin e viktimës, për ta pranuar gjithsesi “ndihmën sociale”
nga parellinjtë e rinj të Shqipërisë, që kanë çuar fëmijët për të nxënë në
shkollë. Dhe nëse ata mësues që e pranojnë këtë korrupsion të modifikuar, do
t’i kthenin mbrapsht dhurata me vlera ekstreme, padyshim madhështia e gjithë
korpusit të mësimdhënësve do të shkonte vërtet në piedestal. Dhe për më tej se
kaq, ka maskarenj që mbajnë titullin “mësues” që veç anës materiale, parave letër
apo floririn në qafë, kërkojnë të përfitojnë diçka më tepër nga nxënëset naive
e pa përkrahje... Por gijotina nuk ekziston më, dhe për më tepër BE-ja na i ka
ndaluar dënimin kapital. Përndryshe këta maskarenj që prishin reshtin “si për të
prishur syrin e keq” të asaj mirësie që dhurojnë të tjerët kolegë, do ta kishin
më të shkurtër se jeta e fluturës, qëndrimin në bankën e të akuzuarve.
Askush nuk ka nevojë për një përkrahje të tillë “sociale”, thjesht duhen
politika më të drejta në ndarjen e të ardhurave. Por duket se rendi i gjërave
nuk të lë shumë për të besuar.
Sepse akoma më tej, zyrtarët e lartë të administratës shtetërore mendohen
mirë kur u bie mundësia të kujtojë këtë shtresë të shoqërisë. Sepse në të
gjitha rastet u duhet të kujtojnë, gjithashtu, se janë pikërisht ata më të
diskriminuarit e nëpunësve të shtetit, duke qenë më aktivët njëkohësisht.
Dhe kjo është vetëm njëra anë e medaljes.
Ndërsa vetë ata, mësuesit, janë gjithmonë në një lëvizje të pandërprerë,
për t’u vërtitur në 45 minutat e orës së mësimit me të gjithë kapacitetin e
tyre, për të duruar njëkohësisht mes energjisë së pashtershme të dhënies së
mendimit të koncentruar dhe një zileje celulari që tringëllon në kulmin e
patosit. Më pas tringun e një mesazhi, nëpërmjet postës elektronike, që i vjen
një nxënësi të pabindur ku, përveç befasisë acaruese, ju kujton se jeta jashtë
mureve të shkollës është më e ashpër nga magjia që i rrethon në folenë e tyre.
Jetojmë kohë me probleme, (kështu ka qenë gjithmonë në fakt), me nxënës më
pak të bindur, me djem që tentojnë të mbajnë mjete ilegale fshehur nën bluzë
apo vajza me veshje ekstravagante e që mezi presin të përfundojë ora e
“mërzitshme” e historisë së Shqipërisë, për të shkuar turravrap në ‘pub’-in më
të afërt. Dhe atje, të çliruar nga bezdia, të kenë mundësi të shfryjnë ndaj
mësuesve të tyre “të egër” e kërkues, e të dehen me paratë e prindërve, duke
pirë alkool e tymosur nga pak mariuhanë.
Ndërsa ata mësuesit, të urtë e të thjeshtë deri në dhimbje, i drejtohen
arkës së financës, për të marrë në sportelin e saj rrogën modeste, me të cilën
mbajnë familjen.
Ironia e fatit.
Jetojmë vërtetë kohë të vështira. Por kështu ka qenë gjithmonë, dhe kur
luftohej analfabetizmi me aksion të përqendruar, më tej se kaq, kur Migjeni
shkonte me biçikletë nëpër shi, për t’u dhënë mësimin e vyer nxënësve të tij,
dhe akoma më larg, kur Petro Luarasit i duhej të “vdiste në këmbë”, veç për të
hapur një shkollë shqip.
Por jetojmë gjithashtu, kohë reformash të pambaruara. Tranzicion, që ecën
pa ditur të ndalet kund. Ndërsa në Drejtoritë Arsimore të Rretheve radha e
mësuesve të papunë, që presin të zëvendësojnë qoftë dhe një të sëmurë, rritet
çdo ditë. Por rritet çdo ditë dhe numri i analfabetëve, çuditërisht.
Vazhdojmë të jemi vendi i ekstremeve të panumërta.
Ndaër ata vazhdojnë të jenë të thjeshtë. Të urtë janë gjithashtu. Dhe zëri
nuk u ndihet. Nuk ndërmarrin greva urie dhe as timpaneve nuk u bien me zhurmë
përpara Kryeministrisë. Vetëm se, duket sikur mes asaj qetësie të brishtë dhe
fisnikërie për të mos u përballur me një stres të dyfishtë, armata e tyre thotë
nën zë: “Na llogarisni edhe ne”.
E mes gjithë kësaj lufte të heshtur a me zë, ata janë atje, përballë 35 apo
40 nxënësve të një klase, që kërkojnë të marrin më të mirën e mundshme, që
kërkojnë të përgatiten për t’u hedhur në jetë.
Sot është 7 mars. E ata janë atje, sërish në krye të klasës, mes një gëzimi
të ligjshëm, që u jep të drejtën të marrin urime pa fund, apo t’i gëzohen një
tufe luleje nga nxënësit e lodhshëm. Ndërsa… presin që nga ministria e Arsimit,
si gjithmonë, të vijë një mesazh urimi nëpërmjet valëve televizive, nga zyra e
madhe e ministrit të radhës.
Botuar në:
No comments:
Post a Comment