Vëllai i Gjestit

Nga Leonard Veizi

 

Ai ishte Eldioni, por mediat online e kthyen në “vëllain e Gjestit”. Sepse të jesh vëllai i Gjestit nuk është pak, qoftë në të mirë, qoftë në të keq.

Eldionin e njihnin shumë më pak njerëz, edhe pse një herë kishte dalë në televizor si “vëllai i Gjestit”. E njihnin vetëm shokët e shkollës aty në Pavlan të Pejës, fqinjët dhe ndonjë tjetër më tej se kaq.

Por Gjesti, këngëtar dhe qëndrestar i pashembullt — për 184 ditë ngujimi në dy spektakle të ndryshme televizive me të njëjtin emër, - u bë fort i njohur në të gjithë botën shqiptare. Që do të thotë: e njihnin shqiptarët e Kosovës, ata të Shqipërisë, të Maqedonisë, të Malit të Zi, shqiptarët e Greqisë dhe ata të diasporës. Të paktën dhjetë milion vetë. Dhe kjo do të thotë se je i famshëm.

Ndaj Eldioni nuk mund të ishte më vetvetja, pikërisht në ditën më të keqe të jetës së tij: atë të aksidentit fatal që ia mori jetën. Prej atij çasti, ai pushoi së ekzistuari si Eldion Kelmendi dhe u ngrit në pjedestal si “vëllai i Gjestit”.

Kjo kishte të bënte me famën. Sepse nuk u tha kurrë në mediat sociale se ndërroi jetë Eldion Kelmendi, 15 vjeç. Kjo ndodhi vetëm në shpalljen zyrtare. Ndërsa mediat sociale konsideruan se “vdiq vëllai i Gjestit”. Dhe bashkë me lajmin e dhimbshëm, individualiteti të thjeshtë të njërit iu bashkangjit emri i famshëm i tjetrit.

Ja kështu media luan rolin e vet. Sidomos kur ajo del nga kontrolli. Siç paralajmërohet se një ditë inteligjenca artificiale do të dalë nga kontrolli i njeriut dhe do të bëhet varrmihësi i tij, po kështu edhe mediat kanë dalë prej kohësh nga kontrolli dhe varrosin përditë: të vdekurit që e lënë këtë botë dhe të gjallët që janë në shënjestë. Pa mëshirë. Sepse në lojë është një fakt i vetëm, i ftohtë dhe i pamëshirshëm: klikimet. Dhe klikimet gjenerojnë para. Dhe për para, njeriu vret njeriun, po aq sa edhe vëllai vret vëllain dhe po aq i biri vret babanë.

Mediat kapën klikimet që mungonin; ngritën imazhin në zenith. Transmetuan Gjestin duke qarë, duke u përshëndetur me Eglin, duke pritur ngushëllimet e Luisit.

Një celular sot vlen më shumë se një kalë: “Një kalë! Jap gjysmën e mbretërisë për një kalë!” bërtiste Rikard III, në fushën e betejës së Bosuorthit. Dhe sot kali i betejës është një celular.

Po Eldioni…?

Ai ishte aty, por vetëm për shkak të vetes. Ai prodhoi miliona klikime, jo se iku nga kjo botë në lulëzim të rinisë — vetëm 15 vjeç — por sepse ishte vëllai i Gjestit. Kjo kishte rëndësi. Dhe shqiptarët shkuan në varrim, jo për të përqafuar Gjestin dhe familjarët e tronditur të të ndjerit, por për të fotografuar ngjarjen. Sepse sot gjithçka është në fokusin e lentes së aparatit fotografik.

Ky dokumentim kaloi përtej kufirit të njerëzores. U kthye në çnjerëzor.

Por ndoshta dhe kjo nuk ka rëndësi. Më e rëndësishmja është fatura e xhiros totale. Në fund të fundit, të vdekurit janë me njëri-tjetrin në botën e tyre, ashtu si të gjallët janë mes njëri-tjetrit në botën e pangopësisë.

Dhe thënia e vjetër e Heraklitit,/ më erdhi sot ndër mend për dreq:

“Te fjeturit janë bashkë në botë,/ kurse të zgjuarit janë veç.”

Kështu do të shkruante në vargjet e tij edhe Ismail Kadare, dikur.