Nga Leonard Veizi
Nuk dua të besoj që,
nëse do të bëhej një referendum për t’u lidhur në një konfederatë me shtetin
turk, shtetasit shqiptarë do të votonin për bashkim-vëllazërimin. Në fakt, kanë
kaluar më shumë se 100 vjet që kur fituam Pavarësinë dhe Porta e Lartë ka
mbetur prapa në histori.
Po pse u nisa të
bëj një shkrim të tillë?!
Sepse jo shumë
larg në kohë, punë ditësh, në fakt, ca shqiptarë të afeksionuar pas Sulltanatit
dhe haremeve, nderuan e vendosën lule në një pllakë përkujtimore të vendosur në
kodrat e Liqenit Artificial, ku janë shkruar emrat e ushtarëve të rënë gjatë
grushtit të shtetit në Turqi. Birinxhi... Pllakati ka nxitur plot polemika,
madje ca kodoshë e thyen njërin cep të tij, por, gjithsesi, ka nja dy vjet që
qëndron në po të njëjtin vend, ku hera-herës polici i zonës i hedh nga një sy
se mos mungon ndonjë emër në apel nga asllanët që ranë në krye të detyrës për të
mbytur grushtin e shtetit që u zhvillua 15 korrik 2016.
“Bir ona, bir sana”.
Pyetja është e
thjeshtë. Domethënë... këta u vranë për Turqinë, jo për Shqipërinë.…? Se hakshe-hakshe
është njësoj sikur në Stamboll të ngrihet një memorial për dëshmorët e Brigadës
VI Sulmuese. Ama çë...
Eh ju gazetarët,
se ç’kapeni pas ca vogëlsirave.
Epo ja, Erdogani
na ka ndihmuar me ca para për të ndërtuar ndonjë xhami. Punët e Zotit. Po vetëm
për xhami ama, se paratë e tjera të Turqisë shkojnë për të rregulluar
mirëqenien e popullit serb. Besoj dihet kaq gjë. Kështu ka ndodhur edhe kur ishim
bashkë nën një perandori. Ne furnizonin Portën me jeniçerë, ata si shpërblim na
bënë nja dy ura. Dakord. Sa pa gjë... 50 përqind e dyshimit bie menjëherë. Tani,
që të jemi të sinqertë deri në fund, paratë e Erdoganit janë pesë me hiç
përpara ndihmës së Ozalit e Demirelit, apo Tansu Çillerit e Bulet Eçevitit që në
vitet e errëta të Millosheviçit ishin gati t’i binin Serbisë me detashmentet e
tyre, po të prekej kufiri ynë shtetëror. Këtu i ngre duart përpjetë unë. Por ta
lemë mënjanë këtë çështje. Fundja brenda Republikës së Turqisë janë të gjithë. Po
e bëjmë dhe një sy qorr.
Aferim. Ja ta gëzojnë
memorialin, te kodrat e liqenit...
Mirëpo kjo hap
shtegun. Domethënë atyre që na japin nga një dorë në malore u duhet larë nderi,
qoftë dhe me një kokë bronzi në ndonjë shesh të kategorisë së tretë.
S’na mbetet gjë
tjetër vetëm t’i marrim e radhë. Hapim listën.
Nëpër Tiranë gjen
buste e shtatore heronjsh e burra shteti, nis me Ahmet Zogun për të vazhduar me
Adem Jasharin, Ded Gjo Lulin, Qemal Stafën, ka një basoreliev për Vojo Kushin,
e mbi të gjitha kemi monumentin e Heroit Kombëtar, Gjergj Kastriotit. Po me këta
tanët rregullohemi, se i kemi të shtëpisë e s’u mbetet hatëri hiç. Por kur vjen
puna për figurat e huaja, duhet menduar pak, dhe duhet vlerësuar se për çfarë e
meritojnë t’u vihet në dispozicion një skulptor e për t’u ngulur nga një bust në
çdo lloj cepi të kryeqytetit shqiptar.
Fjala vjen, Uillsoni
ka një statujë në një nga kryqëzimet më të njohura të Tiranës, pikërisht në
Tiranën e Re. Po pse ndodhet aty statuja e një presidenti amerikan? Sepse Uillsoni
mori në mbrojtje çështjen shqiptare dhe nuk lejoi copëtimin e vendit nga fqinjët
që sot i kemi partnerë strategjikë, Italisë dhe Greqisë. Këtij i them burrë unë.
Ja ta gëzojë...
Sipas këtij
arsyetimi, po deshe që shqiptarët të të bëjnë një kallëp bronzi duhet të kesh
dhënë patjetër ndonjë një kontribut, por jo domosdoshmërisht me para.
Po ne kemi edhe
nja dy buste të papëve, të Gjon Palit e Franceskut. Po këta çfarë kanë bërë për
Shqipërinë?
Ama pyetje. Po e
kruan me gjethe fiku më duket. Po kush është ai burrë shteti që bën xhap, pa
marrë izën e Papatit. Edhe Trampi që është burrë zamani, s’pyet njeri e po
lufton dhëmbë për dhëmbë me establishment-in e vjetër, nuk kruan dot as kokën
pa marrë miratimin e Bergolios nga Argjentina. Pastaj të dy papët që i kemi
nderuar me buste e kanë shkelur këtë tokë dhe e kanë bekuar. Iku dhe kjo punë.
Ja t’i gëzojnë
edhe ata...
Po ne kemi pasur
edhe buste e monumente të Stalinit. Do të thoni ju, çfarë kontributi ka dhënë
ai për Shqipërinë? Krahasimisht me Leninin, që ka pasur po aq buste e monumente
e që me shumë gjasa as që e dinte nga binte Shqipëria, Stalini na dha ca
traktorë, ca vinça, ca makina riportabël, ca grurë dhe ca armatime. Ato që i
kërkuam tek e fundit. Por na i dha atëherë kur desh po i binim këmbës, pra pas
lufte. Pikërisht kur në depot e shtetit nuk kishte as një koçan kallamoq nga ata
që hanë bagëtitë e jo më grurë që mund të bëje byrek. Por që e zhgrapi fare na bëri
si dhuratë dhe një kombinat tekstili, i cili u montua në periferi të Tiranës,
ku u ngrit një qytezë me emrin “Kombinat”, ndërsa vetë kombinati u quajt “Stalin”.
Kështu e meritonte që m’u në mes të tij t’i ngrihej një shtatore bronzi diktatorit
gjeorgjian të sovjetikëve.
Epo e meriton kaq
gjë. Ja ta gëzojë dhe ky...
Prit o prit, se e
paske marr përpjetë sot. Stalini ka shkuar për skrap që këtu e yhyyyy..., d.m.th.
monumenti. Një shtatore tjetër e tij rri si rojë prapa Galerisë së Arteve. Si i
bëhet???
Djall o punë. Sot emrin
e tij nuk guxon kush ta zërë me gojë, ashtu si emrin e Uillsonit gjatë viteve të
komunizmit në Shqipëri, as mendohej të përmendej dhe jo më t’i ngrihej gjithë
ajo shtatore.
Epo mirë, varja
Stalinit. Nuk humbëm ndonjë gjë të madhe. Veç 21-shit që na kujton datëlindjen
e tij meazallah se ia heqim dot damkën. Kështu që u barazuam.
Epo, ta gëzojë
21-shin...
Kush na mbeti tjetër...?
Kush është ai që e meriton ta ketë një statujë prej bronzi në kryeqytetin e
shqiptarëve.
U… se desh harruam,
është edhe Mao Ce Duni në tavë.
Po ç’ka bërë ky për
Shqipërinë?
Pyetje me vend. Se
nga mosnjohja bëhen gafa të mëdha. Po ja ta shkoqisim: në kohën e tij të artë,
Kina mike i ka dhënë aq ndihma motër Shqipërisë, sa po të mos ishin bërë tanke
e bunkerë lufte, apo rrush e kumbulla, siç thotë populli në zhargon, sot do t’i
kishte Shqipëria bankat e Zvicrës dhe zviceranët me shumë gjasa do të zinin radhën
në konsullatë për një vizë shqiptare. Gjatë kohës së Maos vaporët kinezë
shkarkoheshin me mall e gjë në portin e Durrësit. Dhe na vinin nga Lindja e
Largme veç orizit me shumicë dhe lapsat me ngjyra, lodrat për fëmijët, biçikletat
që kishin një stampë ku reklamohej teoria e tri botëve e deri te bilbilat që
policët të rregullonin trafikun e makinave të komunales. Pa u shkarkuan nga
vaporët shumëtonësh me torno e freza. Pastaj u shkarkuan një tufë agregatesh për
uzina. Dhe se fundi një shqelm bythëve dhe... Shoku Enver i shkroi një letër
shokut Mao ku e bënte qepaze, se kishte shkelur parimet dhe doktrinën. Ja këtu
të parimet nuk dua të ngatërrohem, se secili e di vetë ku i pikon çatia. Mirëpo
ikën ndihmat, filluan triskat.
Hajde qyfyre,
hajde.
Domethënë edhe
këtij ia paskan shkrirë bustet.
Ç’thua ore. I shkreti
Mao Ce Dun nuk ka pasur fare, as statuja e as buste në Shqipëri. Ai vetë po nuk
ndihej në botë. Burrë pa naze tjetri. Kinez mo. Pastaj ne shqiptarët 20 vjet me
radhë dhe emrin ia kemi thënë së prapthi mor jahu. Po vate kjo punë. Ndërsa për
t’i vënë shenjën e barazimit të miliarda dollarëve që i hëngrëm e përjetësuam
vetëm në një edicion pullash që i ngjisnin kalamajtë nëpër kartolina. Ja u
mbyll me kaq.
Mirë po a e
meriton Mao Ce Duni një monument në Shqipërinë tonë?
E meriton që ç’ke
me të. Nëse ka ndonjë burrë shteti që e meriton ta ketë një monument në
Shqipëri, ai është i timonieri Mao, më të madh si ai i komandant Enverit që
ishte 8 metra mbi bazament. Se edhe Maoja e bëri një kërcënim ndërkombëtar, kur
foli për ushtrinë kineze që nuk do të pyeste për shtete e kufij, nëse prekej
Shqipëria. Dhe ec e t’u bësh karshillëk ushtarëve kinezë, të kam rixha.
Mirëpo çështjen e
monumentit të Maos nuk e hedhim dot as për votim në forume. Se shqiptarët e traumatizuar
nga dogma, do të qajnë e do të na qeshin. Ndaj e kanë më të lehtë të pranojnë nderet
e vogla të Erdoganit dhe ushtarët e tij dëshmorë për çështje kushtetutshmërie,
se sa Mao Ce Dunin me gjithë ndihmën e madhe që i dha vendit tonë në ditët
aspak rentabël të kooperativizmit. Se me ritmet që kishim parimi “edhe bar do të
hamë...” nuk do të ishte intensifikuar në ‘85-sën, por që pas viteve ‘60.
Fundja, mos e
vrisni mendjen shumë për çështje monumentesh bronzi e bustesh në allçi. Paratë
shkojnë e vijnë... Të kemi shëndetin.
No comments:
Post a Comment