Ese mbi romanin "Orgji në famullinë e at Ludovikut" të Leonard Veizit

Nga 

Eduart Sulollari     

                   

Muzg i thyer në portat e fund vjeshtës. Ngushëllon parkun e vetmuar era. Përkëdhel mes lavdisë fodulle shiun e lehtë mbi gjethet e saporëna. Me hutimin e llambave të verbra kaloj kryqëzimin e udhës "Western Ave". Nga thellësi e pasdites, fjolla bore flijohen kangjellave të grisë së lumit Hadson. Shtyj portën e orës shtatë. Yje meite kolliten ndanë dritares gjysmë të hapur. Rrëmbej raftit librat e sapo ardhur nga Shqipëria.

Romani "Orgji në famullinë e at Ludovikut" gris heshtjen. Faqet e para përpij. Çasti kurdis akrepat e zhveshur. Goditje e fabulës është robëruese. Triller. Veizi, ky romancier shokues godet me fuqinë e akullit. Faqet shastisin kohën. Mesnata e largët kaq pranë. Vorbull fantastike e ngjarjeve. E paniktë. Klithja. Kjo britmë që mban pezull tashmë ankthin tënd. Famulli e at Ludovikut përpihet nga flakët. Qyteza e një province të harruar mes maleve gdhend krimin makabër. Është shkrumbuar gjithçka. Në qiellin e verbuar nga dhimbja, ndihen ende lebetitjet e viktimave të karbonizuara...

Inspektor Edi po ecën jo mbi një vdekje? Kur kërkon të vesh pak rregull mbi këtë rrëfim, shfaqet Viku. Prehrit të tij e motra këput frymën e fundit. Pena e Veizit shkëlqen. Hedh tronditjen që shemb çdo qetësi. Ajgëton ankthi yt si lexues. Përpin rreshtat. Kapitujt.  Mesnata çapitet sinorit të vet. Ti, je mes zallamahisë tronditëse shpirtërore. Fjollat e borës shtojnë furinë jashtë. Gënjehesh nëse ke gjetur fillin e të vërtetës. Qoftë sadopak. Eva, mbart në tempullin e rrëfimit të fshehtën përvëluese.

Kurthe.

Personazhe që hyjnë pa bujë, por gatuajnë bujshëm fatet e tyre.

"Zinxhiri i mëkateve dhe i pendesave sillej përreth  për t'u lidhur nyje në një pikë. Prej aty gjithçka bëhet e pazgjidhshme" citon në faqen 73 autori.

Dukesh, po kalbesh nga goditja. Kaq e thjeshtë dukja. Mesnata shuan ankthin dhe pushteti i plotë i frikës shfaqet gërryes.

Dua ta gris këtë fletë, ta flak romanin oxhakut mëkatar që djeg drurët e moçëm ngeshëm. Zhytur thellë në tmerr shpirti i at Ludovikut. Prerë copash rehatia. Vëshon, shkelmon mëkati i vetëm... me Evën.

E largët kënaqësi rraskapitëse. Ka kaluar çerek shekulli. Mbuluar ajo dalldi erotike me koren e trashë të harrimit. Dinake, tradhtarë,  shkëndi e mëkatit kacavirret gjasme e shkretë dhe endacake famullisë.

Vuajtja çjerr plagën e pashëruar kurrë.

Viki braktis shtëpinë. Gjyshi dhe gjyshja ronitur nga  ikja, vakët presin kthimin e tij. Krejt i vetëm përgjatë kërkimit të babait që nuk e  ka njohur kurrë, mbetet i tromaksur nga fati kur gjendet në dyert e famullisë dhe babai, është, ah!

AT LUDOVIKU.

Asnjë dashuri nuk gjallëron në zemrën e tharë si eshkë. Djegur nga dëshira marrake të gjejë babanë e munguar, por ka vdekur bulëz vezulluese se është pa baba. Ardhur në jetë prej mëkatit...

Nata e ftohtë mpin shpirt dhe trup të atit.

Kapërdin zjarrminë e tërbimit. Lumturi e egër ngre velat gjakut në kaos. I fanitet e nesërmja mes mashtrimit para besimtarëve. Tradhtia heshtën mban në duar. Ënjtur prej braktisjes. Zoti me qetësi ulëritëse do t'i shkulë ajrin e mbetur dhomës së rrëfimit.

Si një pishtar tek dridhet në bedenën e rrënuar të kështjellës së largët, në zemrën e lyrosur nga gënjeshtra lebetitëse që realiteti ia vërvit, vjen i verbuar mëkati i ri.

Katandisur në kafshimin e dhimbjes së beftë, dhembshuria rrokulliset honit të krimit makabër.

Shastisur si drita je nëse mes brishtësisë që fêrgëllon, ke gjerbur gllënjkën e kënaqësisë së rrëfimit nga Veizi.

Në tradhti të vogla copëton, shtrydh kapitjen tënde. Ke ende minuta që do të rrjepin durimin përgjatë leximit tek duan të të përkundin zjarrmisë. Çohu pra shfletoje dreqin edhe pak. Në djall kjo natë që u rrokullis pagjumësisë. Shihi mirë zaret e hedhura të rrëfimit, nëse nuk do që ta ngarkosh ende me mëkatè atin Ludovik.

Leonard Veizi