Policia e droguar

Nga Leonard Veizi

 

Shqeva sytë dhe nuk po u besoja as veshëve ku si gazetar kulture që mbuloja faqet e fundit, u informova nga kolegët e mi të ballit të gazetës, se në Policinë e Shtetit, të cilës i kemi besuar jetën dhe kuletën, kishte një tufë policësh pa din e iman që merrnin drogë, sa u kishin dalë sytë kokërrdhoqe. Dhe këtë e thoshin analizat e testit antidrogë, sa nuk e luanin jo topat e Isarit, por as bateritë bregdetare me obusë 100 milimetërsh.

- Tobe Estakfrullah. Çfarë s’po ndijmë në këto kohëra të turbullta.

Nisa t’i bija kokës me grushte duke menduar se në çfarë derexheje kishte përfunduar policia. Dhe po aq thellësish po mendoja me veten se testit anti-drogë duhej t’i nënshtroheshin edhe ushtarakët, arsimtarët si dhe punonjësit e administratës. Atëherë kush e di se ç’do të dilte?! Droga sheshit.

Bela e madhe!

Domethënë, ne presim nga segmenti, segmenti bie vetë brenda.

Tani... kishim dëgjuar për policë të korruptuar, nga ata që marrin ndonjë pesëmijë lekëshe kur të kapin ndonjë dokument mangët të makinës, por për policë me shiringë në dorë dhe me damarët e bërë copë nga shpimet, s’më kishte rënë rasti të dëgjonim.

Por qeveria ia heq petët lakrorit byrazer. Kot nuk thonë që e kap lepurin me qerre.

I dhashë të drejtë Ministrisë e Këshillit të Ministrave, që po ndërmerrnin reforma radikale, e po e spastronin policinë nga të fëlliqurit që mbanin nëpër xhepat e uniformës paketat plastike në doza njëgramëshe, dhe age njëpërdorimshme, si të ishin për insulinën që rregullon sheqerin në gjak.

-Duhet bërë ky vend. Ja kështu fillojnë pak nga pak... Këta të përlyerit do shkojnë në hesfel. Dhe do kemi një polici të pastër si kristali.

Nisa të qetësohem. Ca gjëra nuk duhen parë me aq imtësi tek e fundit.

Epo djem të rinj, - i dhashë karar dhe u mundova ta kapërceja me vete, - edhe polici njeri është, do ta thithë ndonjëherë. Jetë e vështirë, nuk shtyhet ndryshe.

Mirëpo kur mora vesh se për dreq, mosha mesatare e policëve që ua kishte qejfi për ca adrenalinë, i kalonte të 50-tat e shkonte deri në 63 vjeç, shfryva sa më dolën bulçitë:

-Kjo s'ka bythë ku të rrijë. U shthur dynjaja. O At i madh, tunde një herë...

Atëherë u binda fort në shprehjen popullore: Një herë në rini e një herë në pleqëri. Epo nuk kanë dalë nga asgjëja këto sentenca bazike. Koncentrim i përvojës popullore. Kot nuk thoshin të moçmit se, kur i afrohen pensionit, burrat nisin e lajthisin, ose bien në dashuri, ose, ia fusin me raki. Pa shkollë ka qenë i moçmi por ca gjëra i ka ditur ezber.

-Mos e  merr kaq përpjetë, - u mundua të më qetësonte një koleg, kur pa që unë po shkulja leshtë e kokës nga kjo gjëmë që na kishte pllakosur.

Ama mendje. Domethënë vari trapin policisë, vari trapin mjekësisë... vari trapin dhe ushtrisë. E ç’na mbetet? Prandaj ecin punët morth në këtë vend or babam. Nuk bëhemi or jo, kot mundohemi!

Deri dje të droguar njihnim vetëm hipitë që morën malet e zbritën fushave me “armë” në dorë për të na zhvilluar një revolucion... seksual. Mirëpo jo. Paska avaze puna. Jetojmë në epokën e kibernetikës. Ku revolucioni seksual, ku revolucioni teknologjik.

Nisa të mendoj: Ore, çfarë droge përdorin këtë qerratallarë? A thua ndonjë ekstazi?

Pirdh-pirdh. Me rrogat që marrin policët maksimumi mund të konsumojnë heroinë të përzierë me ca aspirinë e pak pluhur neoni.

Le të tjerat, po do u plasë dhe sherri në familje. S'ke nga ia mban. Do tregosh të vërtetën në "gjyq".

-Na i bëj kabull Jurusun efendi...

Të kërkon llogari gruaja, s'ka gili-vili. Unë punoj e më del djersa çurg të mbaj familjen, zotrote pallohesh me drogë sintetike. Se të shkosh në shtëpi e të thuash se je pezulluar nga detyra se doli që në gjak kanë mbetur gjurmët e simulantit, është po aq e turpshme sa të thuash se ke dalë seriopozitiv. Domethënë ke shkuar me kurva.

Mos e dhëntë Zoti!

Epo ku nuk e fut hundën njeriu i shkretë.

Ajo që nisi të më jepte një shpresë të vakët ishte se mes gjithë kësaj të keqeje, i duhej parë ana e mirë gjësë. Shifra e policëve që doli si të droguar mund të na fusë në Gines. Me polici të tillë kush nuk ta jep një çmim. Kështu fitonim diçka e nuk dilnim pa gjë: njëri shpallet shenjt e tjetri hero.

Mirëpo gjërat qartësohen. Se kështu është kur e merr me hyxhym që në fjalën e parë. Kolegu që e ndiqte çështjen, me një tufë letrash në duar, u mundua të më shpjegonte se vërtet ca e ca policëve u kishin dalë do probleme në analiza, por kjo nuk vinte nga përdorimi i drogës apo i substancave të tjera narkotike.

-Alla hile, pa hë një herë, - hapa sytë e veshët.

Shpjegimi ishte i thjeshtë, fare i zakonshëm dhe krejtësisht banal. Në testet anti-drogë, laboratori nxirrte si elementë “keqbërës” substancat toksike të ilaçeve të tensionit, ato të hollimit të gjakut të diabetit, madje-madje dhe të menopauzës.

Luj more vendin...

Ç'drogë zeza... E ka fajin laboratori, plako. Aparatura e elementë farmaceutikë për t'u hedhur në hale e jo për t’u përdorur te njerëzit. Edhe policët e shkretë e paguajnë nga xhepi faturën e laboratorit.S’ka rimbursim. Po kështu është kur të hapet gryka e do të hash nga të katër anët.

-Domethënë ... të dhjefsha aparaturën.

Ec o burrë se jemi mësuar me këto. Shyqyr që shpëtuan policët nga “sherri” me gratë dhe nuk i hoqën nga puna për "imoralitet". Çudia më e madhe tre ditë zgjat.