Rikthehet dashuria për Azinë, pas Kinës shqiptarët në krevat me Bangladeshasit

Nga Leonard Veizi

 

Në Bangladesh ka nisur festa. Qejfi i madh. Do nisen për në Evropë. Jo me armë, sigurisht. Por me çekiç e mistri. Shqipëria po kërkon fuqi punëtore. Bum i madh ekonomik. Nuk i dalin të vetët dhe po ka lëshuar “sos” për ndihmë konkrete.

-Ndihmë, po më shpëton kavoja... Shpejt djema...

Aplikimet kanë nisur gjithashtu. Në internet. Se iku koha e letrave të bakallit.

Mediat shqiptare raportojnë se tani për tani në Tiranë bizneset kanë punësuar punonjës nga Kosova, Maqedonia e Veriut dhe Mali i Zi. Sezon vere. Duhet punë jo shaka.

-Llaç, shpejt llaç.

-Shoku Ropi, lërini fjalët! Po pengoni punë...

Në të gjitha lokalet ke nga një pusullë të ngjitur mbi xham: Kërkojmë banakierë, bufetierë, ndihmëskuzhinierë, pjatalarës,...

Ja kësaj i thonë që punë ka sa të duash, por ku m'i gjen profesionistët. Se të lash pjatat është art më vete. Duhet shkollë, e jo pak.

-Po sa shkollë ke ti xhaxhi Vaso?

-Po të mesmen përveç nja tre kurseve. Pse pak shoferë ka si unë sot.

Pjatat nuk ti beson njeri, po qe se në CV je vetëm me 9-vjeçare. Kështu që na duhet ndihmë nga jashtë.

Priten Bangladeshasit. Edhe pse ata deri tani e kanë përdorur Shqipërisë si trampolinë. Por gjithsesi ku vend në kufi me Indinë, ka shumë banorë. Do vijnë, do ikin e do mbeten këtu. Se do t’i mbajmë ne me zor.

Duam fuqi punëtore. Nuk ka kush na pastron haletë. As rrugët. Por kjo nuk do të thotë se shqiptarët e kanë kapur aq shumë veten sa të mos bëjnë punë hamallëku e të rinë këmbëkryq në kafene. Por ne në kafene kemi qëndruara këmba mbi këmbë dhe kur punët na kanë ecur morth e jo më tani.

Për çudi, ne si shqiptarë na ka ngjitur gjithmonë miqësia me aziatikët. Ca kohë u dashuruam fort pas osmanëve aziatikë që e futën dhe këmbën në Evropë. Kohë më vonë lidhëm miqësi të pandarë me Rusinë gjysmë aziatike e gjysmë evropiane. Pastaj u shtymë më në thellësi dhe patëm vëllazërimin me Kinën motër të Mao Ce Dunit. Por marrëdhënie të shkëlqyera kemi pasur dhe me Vietnamin e Ho Shi Minit. Tani jemi shtyrë më larg në lindje, po i shtrijmë dorën Bangladeshasve. Edhe krevatin sigurisht. Se po i dhe dorën do ti japësh dhe...

Ore po si nuk pamë një surrat japonezi nga këto anë, apo nga ata të Koresë së Jugut, po vetëm nga këta të botës së tretë dhe të katërt. E Mao Ce Duni bëri një gabim, e ndau botën në tre kategori. Superfuqitë, vendet e zhvilluara dhe ato të prapambetura ku fuste dhe Kinën. Edhe Shqipëria kështu e ka ditur veten, që ka qenë pjesë e botës së tretë. Mirëpo ka dhe një botë të katërt që kërkon punë të bota e tretë. Kësaj ç't'i thuash.

Bangladeshasit po nxjerrin certifikatat. Po i ngjisin dhe nga një fotografi. Dhe janë gati për marrshim. Nis pyetësori:

-Çfarë di të bësh?

-Ç'të duash ti.

-Kamerier për shembull?

-Posi ore, mbaj tabakanë me 16 gota uji sipër. Le që të thaj piten në aritmetikë, nuk më shpëton hesapi.

-Po marangoz?

-Shkollën për marangoz e kam bërë.

-Hidraulik?

-Kam një përvojë punë dy vjeçare në këtë zanat.

-Epo qoftë e bërë. Qenke i kompletuar... deri në detaj.

Këtë të kujtojnë emigrantët shqiptarë në Greqi që i bënin të gjitha, madje dhe presorin e vizatimit teknik me kohë të pjesshme, pasi kishin lyer me gëlqere fasadën e jashtme të vilës së afendikoit.

Shqipëria po kërkon fuqi punëtore. Është në ditë të hallit. Punë ka sa të duash. Mungojnë profesionistët. Dhe kur nuk ke nga të tutë, do kërkosh se s'bën ndihmë nga jashtë. Ashtu siç kërkohen para borxh nga bankat. Paçka se ajo ta zë kokën me derë.

Thuhet se nuk ka më kush të punojë. Të gjithë ia kanë mbathur t’i japin një dorë në malore vendeve të zhvilluara dhe Amerikës si superfuqi. Në Shqipëri vijnë bangladeshasit. Në fillim si me turp, pastaj do nisin kërkesat për rroga më të larta dhe për... nuse. Do shkartiset raca e do bëhemi njësh. Thonë se e ruajtëm veten nga hordhitë osmane në Azisë së Vogël, me ndonjë përjashtim sporadik. Por këta të marrin mbarë. Se janë 140 milionë. Si hordhitë e Xhingis Khanit. Apo si dyndjet sllave të uraleve që u shtruan këmbëkryq në zemër të Evropës.

Dhe ca më vonë me një konventë kombëtare mund ta ndërrojmë emrin e shtetit dhe flamurin. Se mund të mos jetë përfaqësues. Do kenë dhe ata të drejtat e tyre. Jemi apo s'jemi vend demokratik që respektojmë të drejtat e komuniteteve?

Banglandeshasit po bëhen gati të dynden në Shqipëri. Shqiptarët po ia mbathin në Amerikë e Gjermani.

Punë ka sa të duash, profesionistë nuk gjen për qamet.