Nga
Leonard Veizi
Shqiptarët iu
përgjigjën thirrjes për luftë... jo si një herë e një kohë me brigadistët në
Spanjë, as si me ata që valëvisnin flamurin e ISIS në Siri... dhe mendja nuk i
ka lënë akoma sa të shkojnë si bedelë në Ukrainë. Ndaj për ta kthyer dhimbjen
në forcë vrapuan drejt magazinave. Si atëherë kur kapitulloi Italia.
Ishte shtator ’43. Partizanë e ballistë, bujq e hamej, ca nga qyteti por më së shumti nga fshati... e harruan luftën dhe shkuan të merrnin nga malli i hasmit ndonjë thes me sheqer, a ndonjë konservë turshi.
-Hajd luaj këmbët. Hë shpejt. Një herë bëhet deti kos, - do t’i nxiste ca punëtorë ngarkim-shkarkimi, Haruni te filmi “I dashur armik”, rol të cilin regjisori Gjergj Xhuvani ia kishte besuar Ndriçim Xhepës.
Por viti 1943 është larg.
Jemi në vitin 2022. Kryeministri dha berihain: Do rriten çmimet për shkak të luftës.
Dhe pa kaluar 30 minuta, çmimet u rritën. Si me magji. Parashikues i madh ky shefi ynë. Ndaj dhe një trushpëlarë e barazon me Skënderbeun, e një tjetër më keq akoma nga trutë e hipën në majë të Olimpit me Zeusin.
Ashtu si bashibozukët, këtë herë shqiptarët iu turrën markatave. Yxhum përpara. Veç jo me idenë e grabitjes si njëherë e një kohë, as për të shkruar emra në listën e borxhlinjve, por me para “cash” në dorë. Ujë me koli dhe pije energjike, djathë baxhoje dhe gjalpë në kuti, mish të presuar dhe fileto peshku, por dhe patatina e kokoshka se nuk shtyhen lajmet e televizorit në të thatë. Motivi është mëse i qartë: Të blejmë mall e gjë, që armiku të na gjejë me barkun plot. Se ditë të këqija po na vijnë. S'dihet sa zgjat lufta?!
-Putini e paska seriozisht o të keqen. Ne e menduam si gogol për të trembur fëmijët. Ky na vuri pushkën.
Dhe u dendëm me miell, si ata trimat e Selfo Qorrit që na tregon filmi “Kur zbardhi një ditë”, ku në vendfushimin pas “beteje” ca luanin letra, ca pinin raki e një tjetër doli nga qymezi me pula në dorë.
-Po ky qenka miell more... more... zullap.
-Eeee... do të shqepemi me petulla sonte.
Dhe komandant Selfoja, gjysmë tullac e me automatik krahut, qeshte me të madhe e u thoshte trimave të tij:
-Hallall, hallall ta keni o kodoshët e Selfos.
Po ky është film artistik. Se në realitet është edhe më keq.
Veç kësaj, që ta mbyllnin qarkun, shqiptarët u turrën të blejnë brumatriçe, një makineri që vërtit brumin dhe e bën bukën gati. Rrethimin duhet ta kalojmë me forcat tona. Jemi përgatitur për një ditë të tillë që këtu e.... yhyyyy.... vite më parë.
-Po sikur dhe energjia... Jo se thonë që rusi do na e presë...
-T’u thaftë gjuha, t’u thaftë!
Nejse... duhet prerë një latë shkarpash për t’i stivosur në ballkon. Dimër i ashpër ky i sivjetmi. Të paktën të bëjmë zjarr si në kohën e Hyqymetit. Dhe qirinj... sa më shumë qirinj. Të paktën të shohim njëri-tjetrin mos i fusim gishtat në sy.
Ja, kësaj i thonë të jesh krah për krah me ukrainasit.
Si u ngopën me miell e sheqer, shqiptarët nxituan të mbushnin serbatorët e makinave “full”. Nxorën nga sepetet kova, kazanë, kusi e bidonë.
-Të kapim ndonjë gjë me të lirë, sa jemi në kohë, se siç duken bathët, aha, do bëhen sediljet e makinës fole për minjtë.
Kështu u kompletuan. Dhe thoni pastaj që nuk na punon mendja si shqiptarë, e se jemi të fundit në Evropë. Ne për të tilla gjëra jemi të parët. Tregon fakti.
Dhe me të drejtë.
Se çmimet po rriten dita-ditës. Dhe fajet nuk na i ka kryeministri që na paralajmëroi për ditët e këqija: “Dale se s’keni parë gjë akoma”. Tek e fundit, ai për të mirën tonë po përpiqet. Paçka se ca e ca ia marrin jangëllësh.
Ndërkohë, protesta e fundit para Kryeministrisë, për të kundërshtuar rritjen e çmimeve, mblodhi disa-qindra qytetarë, por nuk u bënë dot disa-mijëra, që t’i vinin me shpatulla për muri anëtarët e këshillit të ministrave, sa t’u vinte festja vërdallë.
-Do hosten bualli, jo pickime pleshti, - do thoshte Jaho Labi tek filmi “Në fillim të verës”.
Të kishte qenë ndonjë tubim partie ndryshonte puna, se ne e kemi qejf militantizmin. Edhe në kohën e merhumit dilnim në shesh. Sot themi që na nxirrnin me zot, por sipas derivatit i bie të kemi dalë me zell të madh, e kemi thirrur me të madhe: Rroftë Komiteti Central... me shokun...
Aman ç't’i kujtojmë ato kohë.
Gjithsesi, qeveria e bëri të vetën edhe kësaj radhe. E nxori një ministre që na dha mend për aq sa nuk na shkonte mendja. Ajo, - me të urtë e me të butë, - na këshilloi të mos u hipnim makinave për të blerë bukë te dyqani i lagjes, por të merrnin xhadenë më këmbë. E mundësisht as bukë të mos blinim. Ja kështu, edhe kursejmë, edhe xhepin plot, edhe nuk vuajmë nga obeziteti. Buka e grunjtë të kthen në obez, sipas studimeve nga katedra serioze të shkencës. Po të jesh obez me shumë gjasa do të jesh dhe pacient i diabetit. E sa t’i futesh kot kasavetit, e t’i bësh lekët ilaçe, mblidhi ca rripat. Bëhesh gjeth, sa të fluturosh nëpër shkallë e të mos i hipësh ashensorit. Se dhe hipja në ashensor te shfaqjet e huaja hyn.
Do thoni ju që: e do robi një çapë buke. Por kur nuk konvergojnë dëshirat me mundësitë nga diçka duhet hequr dorë, se lukse të tepërta janë. Pastaj ne jemi betuar që do hamë dhe bar...
I do parë dhe ana tjetër medaljes.
Ja... tani që edhe Covidin e shporrëm, qeveria na e hoqi orën policore. A nuk është ky një lajm për t’u gëzuar e për të festuar?! Ndaj dhe demonstratat duhen bërë ca me marifet. Se shqetësohen ata brenda godinës kryeministrore, që tek e fundit janë shërbëtorët tanë.
Eee, pirdh-o...
Policia i shpërndau demonstruesit dhe si shembull ca i futi në qelitë e komisariateve për formalitet. Epo kishin zënë rrugën. Disa-qindra shqiptarë të tjerë, me timonin e makinës në një dorë e celularin në dorën tjetër, që i përballojnë lehtësisht rritjet e çmimeve, donin të bënin shëtitjen e mbrëmjes andej nga Blloku. Si thua, tua prishnin dyzenin...
Epo ja, ky stan këtë bylmet ka. Ndaj mos u qani për cilësinë!
Dhe mos kërkoni uljen e çmimeve në fund të fundit.
... as rritje rrogash..., se për pak harrova.
Ishte shtator ’43. Partizanë e ballistë, bujq e hamej, ca nga qyteti por më së shumti nga fshati... e harruan luftën dhe shkuan të merrnin nga malli i hasmit ndonjë thes me sheqer, a ndonjë konservë turshi.
-Hajd luaj këmbët. Hë shpejt. Një herë bëhet deti kos, - do t’i nxiste ca punëtorë ngarkim-shkarkimi, Haruni te filmi “I dashur armik”, rol të cilin regjisori Gjergj Xhuvani ia kishte besuar Ndriçim Xhepës.
Por viti 1943 është larg.
Jemi në vitin 2022. Kryeministri dha berihain: Do rriten çmimet për shkak të luftës.
Dhe pa kaluar 30 minuta, çmimet u rritën. Si me magji. Parashikues i madh ky shefi ynë. Ndaj dhe një trushpëlarë e barazon me Skënderbeun, e një tjetër më keq akoma nga trutë e hipën në majë të Olimpit me Zeusin.
Ashtu si bashibozukët, këtë herë shqiptarët iu turrën markatave. Yxhum përpara. Veç jo me idenë e grabitjes si njëherë e një kohë, as për të shkruar emra në listën e borxhlinjve, por me para “cash” në dorë. Ujë me koli dhe pije energjike, djathë baxhoje dhe gjalpë në kuti, mish të presuar dhe fileto peshku, por dhe patatina e kokoshka se nuk shtyhen lajmet e televizorit në të thatë. Motivi është mëse i qartë: Të blejmë mall e gjë, që armiku të na gjejë me barkun plot. Se ditë të këqija po na vijnë. S'dihet sa zgjat lufta?!
-Putini e paska seriozisht o të keqen. Ne e menduam si gogol për të trembur fëmijët. Ky na vuri pushkën.
Dhe u dendëm me miell, si ata trimat e Selfo Qorrit që na tregon filmi “Kur zbardhi një ditë”, ku në vendfushimin pas “beteje” ca luanin letra, ca pinin raki e një tjetër doli nga qymezi me pula në dorë.
-Po ky qenka miell more... more... zullap.
-Eeee... do të shqepemi me petulla sonte.
Dhe komandant Selfoja, gjysmë tullac e me automatik krahut, qeshte me të madhe e u thoshte trimave të tij:
-Hallall, hallall ta keni o kodoshët e Selfos.
Po ky është film artistik. Se në realitet është edhe më keq.
Veç kësaj, që ta mbyllnin qarkun, shqiptarët u turrën të blejnë brumatriçe, një makineri që vërtit brumin dhe e bën bukën gati. Rrethimin duhet ta kalojmë me forcat tona. Jemi përgatitur për një ditë të tillë që këtu e.... yhyyyy.... vite më parë.
-Po sikur dhe energjia... Jo se thonë që rusi do na e presë...
-T’u thaftë gjuha, t’u thaftë!
Nejse... duhet prerë një latë shkarpash për t’i stivosur në ballkon. Dimër i ashpër ky i sivjetmi. Të paktën të bëjmë zjarr si në kohën e Hyqymetit. Dhe qirinj... sa më shumë qirinj. Të paktën të shohim njëri-tjetrin mos i fusim gishtat në sy.
Ja, kësaj i thonë të jesh krah për krah me ukrainasit.
Si u ngopën me miell e sheqer, shqiptarët nxituan të mbushnin serbatorët e makinave “full”. Nxorën nga sepetet kova, kazanë, kusi e bidonë.
-Të kapim ndonjë gjë me të lirë, sa jemi në kohë, se siç duken bathët, aha, do bëhen sediljet e makinës fole për minjtë.
Kështu u kompletuan. Dhe thoni pastaj që nuk na punon mendja si shqiptarë, e se jemi të fundit në Evropë. Ne për të tilla gjëra jemi të parët. Tregon fakti.
Dhe me të drejtë.
Se çmimet po rriten dita-ditës. Dhe fajet nuk na i ka kryeministri që na paralajmëroi për ditët e këqija: “Dale se s’keni parë gjë akoma”. Tek e fundit, ai për të mirën tonë po përpiqet. Paçka se ca e ca ia marrin jangëllësh.
Ndërkohë, protesta e fundit para Kryeministrisë, për të kundërshtuar rritjen e çmimeve, mblodhi disa-qindra qytetarë, por nuk u bënë dot disa-mijëra, që t’i vinin me shpatulla për muri anëtarët e këshillit të ministrave, sa t’u vinte festja vërdallë.
-Do hosten bualli, jo pickime pleshti, - do thoshte Jaho Labi tek filmi “Në fillim të verës”.
Të kishte qenë ndonjë tubim partie ndryshonte puna, se ne e kemi qejf militantizmin. Edhe në kohën e merhumit dilnim në shesh. Sot themi që na nxirrnin me zot, por sipas derivatit i bie të kemi dalë me zell të madh, e kemi thirrur me të madhe: Rroftë Komiteti Central... me shokun...
Aman ç't’i kujtojmë ato kohë.
Gjithsesi, qeveria e bëri të vetën edhe kësaj radhe. E nxori një ministre që na dha mend për aq sa nuk na shkonte mendja. Ajo, - me të urtë e me të butë, - na këshilloi të mos u hipnim makinave për të blerë bukë te dyqani i lagjes, por të merrnin xhadenë më këmbë. E mundësisht as bukë të mos blinim. Ja kështu, edhe kursejmë, edhe xhepin plot, edhe nuk vuajmë nga obeziteti. Buka e grunjtë të kthen në obez, sipas studimeve nga katedra serioze të shkencës. Po të jesh obez me shumë gjasa do të jesh dhe pacient i diabetit. E sa t’i futesh kot kasavetit, e t’i bësh lekët ilaçe, mblidhi ca rripat. Bëhesh gjeth, sa të fluturosh nëpër shkallë e të mos i hipësh ashensorit. Se dhe hipja në ashensor te shfaqjet e huaja hyn.
Do thoni ju që: e do robi një çapë buke. Por kur nuk konvergojnë dëshirat me mundësitë nga diçka duhet hequr dorë, se lukse të tepërta janë. Pastaj ne jemi betuar që do hamë dhe bar...
I do parë dhe ana tjetër medaljes.
Ja... tani që edhe Covidin e shporrëm, qeveria na e hoqi orën policore. A nuk është ky një lajm për t’u gëzuar e për të festuar?! Ndaj dhe demonstratat duhen bërë ca me marifet. Se shqetësohen ata brenda godinës kryeministrore, që tek e fundit janë shërbëtorët tanë.
Eee, pirdh-o...
Policia i shpërndau demonstruesit dhe si shembull ca i futi në qelitë e komisariateve për formalitet. Epo kishin zënë rrugën. Disa-qindra shqiptarë të tjerë, me timonin e makinës në një dorë e celularin në dorën tjetër, që i përballojnë lehtësisht rritjet e çmimeve, donin të bënin shëtitjen e mbrëmjes andej nga Blloku. Si thua, tua prishnin dyzenin...
Epo ja, ky stan këtë bylmet ka. Ndaj mos u qani për cilësinë!
Dhe mos kërkoni uljen e çmimeve në fund të fundit.
... as rritje rrogash..., se për pak harrova.
No comments:
Post a Comment