Nga Leonard Veizi
“Asgjë e re nga
fronti i perëndimit”. Më këtë shprehje, që më pas u bë tepër e famshme, Erih
Maria Remark do të simbolizonte ditët e fundit të Luftës së Parë Botërore. Me këtë
shprehje të një optimizmi të parakohshëm do të doja ta nisja këtë shkrim përshkrues
në territorin rreth Spitalit Infektiv, aty ku duket se terrori nga armiku
mikroskopik “Covid-19”, ka lënë një terren të zbrazët.
Ndoshta për faktin
se në tre ditët e fundit, zbulimet e njerëzve që e mbartin virusin kanë pësuar
një rënie, ia vlen të flasësh me më shumë entuziazëm, se sa ditën e 26 marsit,
kur kurba u ngjit me 28-të raste pozitive.
Nuk di në mund të
quhet sukses një gjë e tillë në këto kushte, por edhe sukses mund të quhet
gjithsesi dhe nuk është gabim. Sa për meritat, ato po, mund të ndahen mes burrave
të shtetit vendimmarrës dhe popullit të thjeshtë e stoik që ka ditur të qëndrojë
brenda në transhe. “Urdhri zbatohet, nuk
diskutohet” është një nga ligjet postulat të kohës së luftës. Dhe siç thotë
kryeministri, ne sot jemi në luftë. Por trimat e kësaj lufte nuk duhet t’i vënë
gjoksin topit, si Mic Sokoli një herë motit dhe as si Selam Salaria ca më këtej
në kohë, por të rrasen në kolltuk me një xhin në dorë, të shohin filma në kokërr
të qejfit, e të mos u ndihet zëri i gojës për be.
Fillimjava e
fundmarsit nisi me një diell elektrizues, ndërsa në mesditë vapa mbërtheu, duke
u bërë thuajse e padurueshme. Në 07.45 minuta i drejtova një kërkesë policisë që
të më jepje mundësinë të lëvizja me makinë. Pak minuta më vonë përgjigja erdhi:
“Kërkesa juaj për autorizim privat u
miratua”. Nuk ishte dhe aq e vështirë sa e mendova në fillim. Një i afërmi
im kishte nevojë për ndihmë. Në mungesë të taksisë i duhej një automjet për të
shkuar në Spitalin Onkologjik ku kishte dhe seancën e radhës së kimioterapisë.
Dola vullnetar, duke iu bashkangjitur thirrjes së kryeministrit për t’u qenë
pranë moshave të treta dhe atyre në nevojë. Meqenëse nuk kam para mënjanë, sa të
financoj në zbutjen e pasojave të tërmetit apo në blerjen e tamponëve
labotarorikë, të paktën i dhashë iniciativë vetes të bëja ndonjë hamallëk, qoftë
dhe duke ngjitur qeset me ushqime nëpër shkallë, në këto ditë lufte pa gjëmime
topash e fluturime avionësh mbi qytet.
“Moshat e treta të mos dalin nga shtëpia”
vulos fermanin e radhës kryeveziri. Po mirë o shef, po për të ngrënë si do ia bëjnë
këta? Po për ndonjë urgjencë? Po ata që vijnë nga rrethet për trajtime ditore në
spital dhe u duhet të kthehen sërish? Sikur ta liroje ca dorën...
Me zgjuarsinë e një
të ngujuari, mendova se do të ishte më mirë të lëvizja në fashën orare 12.00-13.00
edhe për të mos rënë pre e patrullave të policisë, duke anashkaluar kështu
“pyetësorin e Prustit”: Jo po me lejen e kujt ke dalë xhiro, jo po e ke marrë
autorizimin, jo po detyrimet a i ke shlyer.... “Jo po ujku të të çajë”. Se kështu
e kanë këto punë: Taksat i paguani kur të “çlirohet Shqipëria”. Por ja që të nesërmen
vjen urdhri i dytë: Se mos nuk paguani taksat ose... Demek: hip se të vrava,
zbrit se të vrava.
“I ziu ti!”
Tek dera e QSUT-së
trau që të ndalonte vozitjen vazhdonte të ishte po aty ku e kisha lënë dhe më
parë, ndërsa kioska e vjeljes së të ardhurave nga parkingu punonte pa u trembur
nga alarmi “karantinë”. Mos u duket shaka. Me ato para kush e di sa ilaçe blihen.
Në mos ilaçe të paktën detergjente për të larë pllakat dhe WC-të.
“Onkologjiku” dhe “Infektivi”
janë thuajse në krah të njëri-tjetrit, veç me qëndrim më të kithët.
Zhurmën e
zakonshme në territorin e spitalit “Nënë Tereza”, e kishte zënë një paqe
oportuniste. Nuk ishte më qetësia vrastare e ditëve të para të karantinës. Pas
më shumë se 20 ditësh, të gjithë duket se janë mësuar me këtë fakt.
Shoqëroj të
afërmin tim deri te dera e spitalit ku nuk hynte as miza veç pacientëve që
vërtetonin katërcipërisht që ishin kontingjenti i atij spitali me një dosje
letrash, vula e firma mjekësh.
Ele, ele, - thashë
me vete, - sikur të ishte gjithmonë kështu. Po ne shqiptarët e kemi zakon, një
të sëmurë që nuk di ku ka kokën e shoqëron nga pas dhe një batalion këmbësorie
me kushërinj të afërt dhe farefis. Dhe dera e spitalit duket si ajo e VEFA-s ku
merreshin e jepeshin para fajdesh.
Pas këtij
detyrimi, dola të bëja një xhiro për qejfin tim. Isha në epiqendrën shqiptare të
Covidit. Por syri nuk më trembej. E ku kishte më bukur se të ishe ballë për
ballë me armikun. O unë o ti, rrugë të mesme s’ka. Unë në anën e prapme të
llogores ai diku aty vërdallë. Armik i rafinuar, demek.
Mjekët “heronj”
ndodheshin brenda godinës, duke u përleshur trup më trup me armikun. Gazetarët
“heronj” raportonin nga vendi i ngjarjes. Në fakt mjekët, janë heronj edhe pa
praninë e Covidit, sepse ata janë të ekspozuar gjatë gjithë kohës nga gjithfarë
virusesh të tjera. E pse u dashkërka të cilësohen heronj tani?! Ndërsa kolegët
gazetarë, nëse nuk do të raportonin nga dera e Infektivit, me siguri do të
raportonin nga ndonjë skenë krimi, të cilat këto ditë për shans i kemi harruar.
Pra edhe ata, janë heronj, pa qenë të tillë. Dhe kështu as më pak e as më shumë
secili kryen detyrën e vet. Unë gjithashtu isha “heroi” i radhës, por veç nga
halli.
Nxjerr celularin
dhe bëj fotografitë e rastit. Më maskë në kokë dhe doreza në duar vetja më
dukej si agjent i fshehtë: Ja, me këto foto mund të bëhen kartolina shumë të
mira, - më erdhi në mend shprehja e zotit Alberto te “Gjeneral Gramafoni”, të dërguarit
të SIM-it që veç të tjerave raportonte dhe për pikat strategjike ku do të
dislokohej ushtria e Fashos. Dhe qesha.
Pranë gardhit portativ
prej metali, disa tabela të kuqe të paralajmëronin: “Zonë në karantinë – Hyrje
me autorizim”.
-Bën vaki ta kaloj
gardhin, e të shoh çfarë bëhet andej... – i kërkoj ndihmë një ndihmësmjeku që m’u
duk si fytyrë e njohur.
-Je në vete, - ma
ktheu ai, por ne nëntekst dukej sikur donte të thoshte: Je trap apo bën vetë.
Këtej gardhit veç operatorët
dhe gazetarët që kanë instaluar kamerat prej ditësh vazhdonin të raportonin
live për lajmet në TV. Nga krahu tjetër nja dy policë me maska në fytyrë bënin tutje-tu
në formë patrullimi. Lëvizjet brenda territorit të Infektivit ishin të pakta
dhe të motivuara, padyshim. Kë la njeri mendja, që në një situatë të tillë të
dalë për një dorë muhabeti se u lodh nga puna, apo të tymosi një cigare se iu ça
hunda?!
Përshëndetem me
kolegët. Alma e “Top”-it raportin se janë 11 të prekur për ditën e sotme. Ja
dhe informacionin e mora. E rëndësishme është që nuk ka shtim të rasteve. Nuk
ka vend për optimizëm të theksuar, por gjithsesi frymë mund të marrësh lehtësisht.
O Zot, - them me
vete, - kur do mbarojë ky ankth, të pimë një kafe rehat si në kohët e vjetra e
pse jo dhe një gotë rakie nga pas.
I afërmi im mbaron
punë në kohë rekord, me procedurë të përshpejtuar. Do edhe 10 minuta të mbarojë
koha e shtetrrethimit. Tek hipi në makinë, shoh që aty pranë Onkologjikut, një vend që nuk është as lulishte dhe as parking,
kishin shpërthyer ujërat. Por punëtorët kishin ardhur e vrap dhe puna për “tharjen
e kënetës” kishte nisën sakaq. Pagova për kohën e qëndrimit në parking dhe ia
mbatha me të katërta. Në rrugë u dëgjuan sirenat e alarmeve të makinave të
policisë që të kujtonin se koha e rregullt për të mbaruar detyrimet familjare kishte
mbaruar. Urgjent në kazermë.
No comments:
Post a Comment