Mund ta them qarte, dhe
pa frikë se ajo që ndodh me librin shkollor ka të bëjë veçse me një biznes, jo
të pastër. Nuk dua t’i hyj anës së tenderave, e të mos më ndijë kush se po
merrem me një investigim të tillë. Dua të them fare pak gjëra, që dalin thuajse
çdo ditë nga puna ime apo e bashkëshortes si prindër, me fëmijët tanë. Shqetësimi
mbi librat e fëmijëve. Kjo filloi që kur vajza jonë nisi klasën e parë. Fillimisht
i përballëm me një gabim në faqen e tretë. Rastësi, menduam.Nnë faqen shtatë
gjithashtu gabim, tre faqe më tutje gabim trashanik. Herë unë e herë gruaja,
filluan të ndiheshim në panik. Çfarë po u mësojnë fëmijëve në shkollë. E pra,
është Klasa e Parë. I fotografuam të gjitha gabimet e abetares së Klasës së Parë.
28 gjithsej. Kulmi. Mbi kapakun e Abetares, autori mbante firmën “Profesor
Doktor”. Alamet titulli. Mendova të bëja një shkrim diskreditues në gazetë.
Fundja për këtë punë paguhem, gazetar jam. Por hoqa dorë. As vetë se di pse u bëra
pesimist e mendova se halle të tilla të mëdha, nuk i zgjidh dot as media.
Librat tanimë janë një objekt tregu nga ku nxirren përfitime të mëdha. Aparatçikët
e minsitrisë së Arsimit, ose ndajnë paratë, ose janë në gjumë. Megjithatë iku
klasa e parë..., e dyta..., e treta. Nëpër libra gjeja gabime pa fund,
drejtshkrimore, llogjike, parimore, çfarë të doni ju. I mbylla sytë. Tani vajza
është në klasën e katërt. U rrit, e më pak nevojë ka për ne. Megjithatë jo më
larg se sot, datë 25 shtator 2012, mendova ta ndihmoja në detyrat e shtëpisë së
gjuhës. Ishin një tufë fjalësh me të cilat nxënësi duhet të bënte një tregim.
Dakord deri këtu. I hodha një sy kërkesës ku mes të tjerash më ranë në sy
fjalët “pazar” dhe “ofertë”. Nuk më besohej. Mbi kapak ishte shkruar “Gjuha
Shqipe”. Mendova se kishte të drejtë kryeministri kur deklaronte se me turqit
ishim vëllezër. Mirë fjala “pazar” po “ofert”-a çfarë kërkonte në tek “gjuha
shqipe”. Nuk dija nga tja mbaja, veç të shfryja dufin në eter. Vajza më
shikonte me habi. “Pazar” është fjalë turqisht, si te “Sulejmani i Madhërishëm”
- e sqarova unë. I acaruar i lashë kontrollin e detyrave përgjysmë. Në fund të
fundit të vajzës ishin, unë të mijat i kam pas bërë me një shqipe të kulluar,
sipas standardit të miratuar në Kongresin e ’72-shit. Por habitem thellësish me
tekstet e shkruara vitet e fundit. Nuk ka redaktorë, nuk ka filtra, dhe s’duhet
të ketë asnjë hallkë tjetër përderisa librat mësimorë për fëmijët dalin për
faqe të zezë. Nuk është e nevojshme të bëhet Kongres tjetër për të ndryshuar ‘72-shin,
gjuha është bombarduar nga fjalë e shprehi të huaja që shumë më bukur qëndrojnë
në shqip. Ndërsa viktimat janë fëmijët tanë, të cilët “Ok” që përdorët rëndom
në rrugë, së shpejti do ta mësojnë si shprehje të shqipes në tekst.
No comments:
Post a Comment