Nga
Leonard Veizi
Në supermarkatën e lagjes njerëzit po “vriteshin”
për të siguruar asortimentet e fundit që i duheshin tavolinës së Vitit të Ri. Në
korridoret e ngushtë që ndanin raftet, gra e burra pa përjashtim ulnin kokën
poshtë e nxirrnin b...thët lart, me qëllim që të njiheshin më nga afër me çmimet:
a ishin të vërteta ofertat apo tregtarët ua futnin, si gjithmonë. Pak më tutje
kasiereve po u merreshin mend nga radhët e gjata dhe ushqimet që kalonin me shpejtësi
në sistemin dixhital të pagesave.
-Po ia japim shpirtin shejtanit...
-E drejtë moj motër...
Jashtë, vargu i makinave nuk kishte të
mbaruar. Ndërsa unë sapo isha futur me duar në xhepa tek supermarkata që e kam vetëm
100 metra larg shtëpisë. Një nga menaxherët po bënte ç’ishte e mundur që të
shpejtonte punët tek blloku i “prodhimeve të mishit”, ky çdonjëri prej atyre që
ishin vënë në radhë bënin vazhdimisht porosi për: mish viçi, derri, kotoleta,
mish lepuri...
Mbreti i tavolinës së Vitit të Ri është
gjeli i detit, i pjekur me kujdes aq sa mund të ngopesh vetëm duke e parë me sy
e të mos hash asnjë kafshatë për tre ditë me radhë. Ai mund të kushtojë sa të
dojë, çmimi nuk negociohet. Më poshtë piramida e menusë përmban gjithfarë gatimesh
të tjera, ca me receta orienti e ca të tjera janë implementuar nga perëndimi.
-Epo një bark kemi, ç’i duam gjithë këto.
-E...e... ashtu thua ti...
Udhëtova në kohë. Vetëm për pak sekonda.
Në vitin 1985 njerëzia zinte radhën tek ushqimorja. Ç’është e vërteta pa u grindur
aspak, në respekt të njëri-tjetrit. Burrat në të djathtë, gratë në të mëngjër.
Të gjithë me nga një letër bakalli me vete ku kërkesat ishin uniformë:
-2 vaj kikiriku, 1 oriz, 1 sheqer, sapun
rrobash, 3 kallëpe...
Iku ajo kohë.
Sot e rëndësishme është që duke kujtuar
të kaluarën e varfër ta mbushim tavolinën sa të mos mbajë më.
Kasierja kalon me shpejtësi mallrat e
paketuara.
-4 djathëra të tymosur, lëngje frutash, një
koli pije të gazuara, 4 kuti birra, 2 bikerina me vezë...
Hedh sytë vërdallë i habitur, edhe pse të
njëjtën pamje kam vite që e përjetoj.
-Ore mos ka plasur gjë lufta? Se ata rusët
në Krime sikur po përgatiten...
-Jo or jo, ç’thua! Kemi festë ore festë.
Në datën dy janë mbaruar të gjitha.
Ke të drejtë: ha e dh...
-Ju bëftë mirë.
I shoh me zili njerëzit që dalin nga
supermarkata me nga 3-4 qese 10-lekëshe të mbushura aq sa mund t’u çahen e t’u
bien të gjitha të blerat në rrugë. Mua më duhet të humbas nja 15 kile nga pesha
reale. Ç’t’i bëj forcës së zakonit se edhe natën e ndërrimit të viteve do ta shtyja
me bukë e kos.
Nuk besoja se isha bërë ziliqar i pandreqshëm.
Isha thjesht një vëzhgues i tamaqarllëkut.
Dal nga supermarkata me duart bosh. As që
mendohej se mund të mbaroja punë aty. Mendova të drejtohesha te dyqani poshtë
shtëpisë. Një paketë cigare dhe dy brisqe roje ishte gjithë-gjithë shpenzimi im
i rastit.
Sa dal nga dera, ndeshem me një pamje “madhështore”.
Mali me mbeturina nëpër kazanë dukej si një vepër abstrakte e ndonjë artisti të
ri të arteve vizuale. Nxjerr celularin dhe e shkrep për një foto. Punëtorët e
pastrimit nuk i shkarkojnë dot. Makina e plehrave është mbushur ding. Duhet bërë
një rrugë e dytë.
“Po,
po”, - thashë me vete, - “para se të
fillosh nga shpenzimet duhet të dish sa mbeturina do të bësh”.
Tek e fundit nuk duhet vrarë shume
mendja. Është Bashkia që merret me atë punë.
Një ditë më parë kishim bërë një xhiro familjare
nga TEG-u. Atje situata ishte edhe më e rëndë. Por gjithsesi, mendova se njerëzit
u furnizuan me ç’deshën, dhe data 31 me mëngjes i takon gatimit. Por jo. Paska
familje që nuk janë ngopur ende. Shpenzime të tjera.
Futem te dyqani poshtë shtëpisë. Fillova
të përshëndetesha me gjitonët.
-...se ja duhen fruta nga të stinës, por
dhe ca brokoli për një supë, ca rukola për sallatë, ndonjë shegë tua hedhësh ca
kokrra sipër. Po kishim harruar dhe majonezën për sallatën ruse. Edhe ca acceto
për sallatën shef...
-Domethënë.
-Domethënë duhen bërë të gjitha. Të na
gjejë Viti i Ri me pjatat plot.
-Mirë e ke.
-Po ti...?
-Ja do marr cigare.
-Çfarë thua ore. O Beno, po jepi cigare “shefit”
se do iki.
Futem të marr cigaret jashtë radhe falë
bujarisë së gjitonëve.
-Petë sfoliate ka? – thirri një grua në
moshë që nga pragu i derës.
-U mbaruan, - ngiti supet dyqanxhiu.
-I kam rënë lagjes vërdallë e s’po gjej.
Tani m’u tek për një byrek.
-Ja ku e ke byrektoren.
-S’më janë tharë duart akoma. E bëj vet,
– tha tjetra gjithë tërsëllimë dhe u largua me të shpejtë.
“Ç’bëhet
kështu, – thashë me vete. - Në datë 3
njerëzit do shkojnë në punë, jo të çlodhur nga ditët e pushimit, por të lodhur
nga të ngrënët dhe ende pa u dalë dehja nga alkooli”.
Të paktën shyqyr që na u hoqën fishekzjarrët
nga këmbët.
Mora cigaret dhe u ula të pija një kafe.
Nuk isha i lodhur. Më merreshin mend.
Botuar në:
Botuar në:
No comments:
Post a Comment