Mësuesit po ia mbathin, nënat zgjidhin ekuacionet me fëmijët

 Me rastin e 7-8 marsit

 

Nga Leonard Veizi

 

Ka rastisur që në kalendarin shqiptar të festave, katër të tilla, - dy e nga dy, - të jenë afër njëra-tjetrës. 28 dhe 29 Nëntori si dhe 7 – 8 Marsi.  Sa mbaron festimet njëra, nis festimet tjetra. Është dhe 15 dhe 16 Tetori. Por këtyre dy datave të shtrenjta kësaj here nuk po i japim shumë rëndësi, edhe pse në ditë të tilla që nuk janë rrethuar me bojë të kuqe, kanë lindur burra shteti që kanë drejtuar me dorë të hekurt.

Por le të vijmë tek aktualiteti.

Gëzuar 7-8 Marsin!

Po ndodh që armata e mësuesve nuk është aty ku duhet në fakt. Edhe pse i bëjmë ledhe e i marrim me të mira sa më s’ka. Kanë lëvizur rreshtat dhe armata po rrudhet. Do pyesni ju: ç’u bë me rritjen e pagave. Atë e di qeveria. Ne lapsin kemi. Por shqetësimi im është tjetër kund.

Shqipëria është me halle shumë. Pas hemorragjisë së vazhdueshme të mjekëve, po ndihet mungesa dhe tek mësuesit. Domosdo, kur ndihet mungesa e kamerierëve dhe e punëtorëve të brumit që bëjnë byrek, natyrisht që do t’u vitne radha dhe zanateve të tjera.

Mësueset po ikin. Zëvendësues nuk ka. Të vetmet që mund ta bëjnë këtë punë janë nënat. Të paktën ato do t’i mësojë fëmijët. Aq sa munden. Sepse nënat në shumicën absolute të tyre nuk janë dhe pedagoge universiteti. Ato mund të japin vetëm në cikël të ulët. Kështu që do rritet një brez ku do dinë vetëm gjërat bazë.

-Rroftë 8 Marsi! Për 7-tën do mendohemi...

Me siguri, pas ca vitesh, 7 Marsi do ikë nga kalendari si ditë e shënuar. Do mbetet si kujtesë.

Duke iu referuar një hulumtimi të kryer nga Top Channel, si media kombëtare, është evidentuar se në institucionet arsimore parauniversitare ka më shumë se dymijë vende të lira për mësues, ku vetëm shkollat e Tiranës vuajnë për 202 mësues.

Ore punë ka, por s'ka profesionistë, e kemi thënë kush e di sa herë.

Keq muhabeti. Mirëpo nuk jemi as në mesjetë dhe as nën obskurantizëm. Jemi në vitet e arta të iluminizmit.

Por me sa duket për ne shqiptarët do të vijë dita ku s’do ketë njeri të na bëjë një leksion dhe do përfundojmë si Muzaka që xha Hyseni i mësonte fshehurazi gjuhën shqipe:

Normal, se kësaj i thonë të pyesësh: A do i verbri sy?!

-Më-më-dhe i da-shur!

-Oh rrofsh more bir, më kënaqe! Një komb rron edhe zhvillohet në sajë të gjuhës së vet, ndryshe në gjuhë të botës ai tretet, – thosh Hyseni si burrë i mençur që ishte.

Sot, më shumë se 100 vjet pas kësaj situate, ku Shqipëria i kaloi me sukses etapat e shkollimit dhe ngriti plot universitete, po na mungojnë mësuesit.

Ka mbetur vetëm nëna si mësuese bazë.

Nëpër rrethe e shkolla fshati ku ka klasa të bashkuara, mësuesi i kimisë jep dhe edukimin fizik. Ai i matematikës jep dhe vizatimin. Ndërsa ai i fizikës dhe lëndën e muzikës. E të keqen o Bethoven... le të flasim pastaj për Shopenin e Paganinin.

-Shegë, hajde këtu! Lëre leckën dhe nisu! Lajmëro që nesër në mëngjes të jenë të gjithë këtu: Dulja me fizarmonikë, Remziu me violinë, të vijë dhe Xhevahiri me gërnetë...

-...Edhe Arifi me mandollë o drejtor se kur martuam djalin e kunatit ja mua mishi, kokrra-kokrra.

Mungesa e mësuesve në Shqipëri është një çështje komplekse, dhe ndikon në cilësinë e arsimit. Është e rëndësishme që qeveria të marrë masa për të adresuar këtë problem dhe për të inkurajuar pjesëmarrjen dhe angazhimin e mësuesve në sistemin arsimor.

Por situata e sotme në Shqipëri duket ca si qesharake.

-Po kjo është parimore more shokë. Një shoku ynë i klasës punëtore e dredh fjalën si tel. Por unë do të ankohem.

Mungesa e mësuesve në Shqipëri është një sfidë e njohur, me shumicën e shkollave që përballen me këtë problem. Çështjet e pagave, kushtet e punës dhe mungesa e motivimit janë disa nga arsyet që kontribuojnë në këtë situatë.

Por nënat mbeten gjithsesi.

Rroftë 8 Marsi. Kush po pyet më për 7-tën.

Nga e keqja.... Si dikur kur u hapën kurset e analfabetizmit e gratë shkuan të mësonin ABC-në edhe tani do u qëndrojnë mbi kokë më shumë fëmijëve që nuk marrin dot arsimin e duhur.

-Kush nuk di shkrim e këndim me u regjistru në shkollën e flamabetizmit, – sqaronte Filja, nusja e shtëpisë, vjehrrën që ishte dhe nëna e Cucës së Maleve.

-Analfabetizmit, - e ndreqte Cuca.

-Ama-flama-beizmit... – vazhdonte në të vetën Filja. Dhe mirë e kishte. Për flamë ka shku shkolla sot. E dinte Filja që s'kish të ardhme ky muhabet.

Por nënat, si mësuan vetë, nisën t’u japin mësim edhe fëmijëve. Dhe kështu shkon zinxhiri.

Po jo si Vangjelia, gruaja e shokut Kristofor që i thosh mësuese Norës, e cila i jepte djalit matematikë:

-Ne djalin e kemi të mirë. Vjet në matematikë ishte nxënës i nëntës dhe i dhjetës. Sivjet ra në fund të klasës. S’ka Vangjeli këtu, po akuzohemi sikur nuk dimë të edukojmë fëmijët.

E si vete puna.

Tek filmi “Lum Drite” mësuesi nga qyteti vraponte mbi një pasarelë me qëllim që të ishte në kohën e duhur për t’u dhënë mësim fëmijëve. Ishin vite të vështira por jo aq sa tek “Komisari i Dritës”,  kur mësuesin e vranë pas shpine duke korrigjuar detyrat e nxënësve.

Dhe dituria në Shqipëri ka ardhur përmes një lumi gjaku. Kjo ka nisur që me eliminimin e korifenjve të saj: Petro Ninit, Dhaskal Todhrit, Papa Kristo Negovanit...

Sot nuk vrapon njeri për në punë. Po s’e kapi njeri orarin të jepet një mundësi e dytë.

-Duku andej nga shtëpia... për një kurs.

-Mirëpo vihet tek tjetri duar bosh? Jo. Çdo shtëpi e ka nga një hall. Kështu që kur të zbresësh herë tjetër hajde me mend në kokë.

Dhe i mbushi Dania nja dy trasta plot me fasule, mish pastërma, e shishe rakie.

Mirëpo sot 7-8 Marsi në Shqipëri është ditë ahengu. Në fakt mund të protestohet fuqishëm mund të protestojnë mësuesit për ca të drejta të tyre, edhe gratë për të tjera të drejta. Jo se nuk kanë. Por gjithmonë ka vend për përmirësim.