Zakoni i vjetër i shqiptarëve: të vrasin njëri-tjetrin

Nga Leonard Veizi

 

Degradimi i një pjese të shoqërisë shqiptare,  - pezhorativiteti i së cilës vjen kur konsiderohet e gjithë shoqëria në të njëjtin nivel,  – është parë prej kohësh në horizont. Po këtë gjë ne, herë nuk e dallojmë dot nga miopia, - që tek e fundit është një lloj sëmundje e cila i bashkëngjitet degradimit, - por dhe bëjmë sikur nuk e shikojmë, se duke u krekosur si gjeli majë plehut, nuk na vjen mirë as të na quajnë dhe as të vetëquhemi të degraduar.

Tani është kthyer në modë që kohë pas kohe, - relative dhe elementi kohë - titujt nëpër gazeta e portale plasin me germa të mëdha: “Është rritur niveli i krimit për motive të dobëta”, “Është rritur numri i aksidenteve”, “Është rritur numri i krimit brenda familjes”... Dhe bordet, - jo si ai që përcakton çmimin e naftës, - po shoshitin kërkesën që tani e tutje kësaj mega rubrike t’i shtohet edhe një nënrubrikë tjetër: “Rritet kriminaliteti në radhët e policisë”.

“Polici vrau policin”. Është e njëjta gjë që është thënë kaherë: “Shqiptari vrau shqiptarin”. Se nuk jemi në luftë me askënd që ta motivojmë nxjerrjen e kobures dhe shkrepjen e këmbëzës.

Ne nuk heqim dorë nga zakoni unë i vjetër, ta vrasim tjetrin në pije e sipër, si gjakrat janë nxehur pasi kemi bërë një copë herë muhabet rëndshëm e kemi hapur në tavolinën e rakisë zorrët e barkut.

-Më gjakftohtë mo Arif, më gjakftohtë!

-Po më shau o, hajvani i derrit.

Batutat janë shkëputur nga një film i njohur i Kinostudios së dikurshme, që tek e fundit tregon në një segment kohe se si shqiptarët luftonin me njëri-tjetrin më shumë se me armikun. Realiteti i sotshëm është më i ashpër se kaq.

Para pak kohësh, tek isha përqendruar të ndiqja lajmet e mbrëmjes në televizor, u mjaftova vetëm me dy informacionet dhe të parat, se pastaj i dhashë karar: më mirë të shihja “I teti në bronz” dhe dyluftimin e mistërnikut Arif me Sali Protopapën e xhandarmërisë që e mësoi të ishte nishanlli mbi kokën e gjelit. Në fund të fundit ngado ta ktheje kanalin, vrasjet ishin përfundimi i temës.

Lajmi i parë: Pasi konsumuan alkool, shoku vrau shokun se e shau “malok”.

Lajmi i dytë: Kushte të reja për të paraburgosurit, do punësohen edhe 80 policë të rinj.

- Po hë, ndonjë lajm të tretë s’ke?

- Edhe atë do ta gjejmë. Mos u merakos!

Shqiptarët po vriten mes njëri-tjetrit. Ky nuk është ndonjë term i ri. Por shokues mbetet sërish. Sidomos kur në gjaknxehtësi e sipër nxjerrim koburet dhe nën avujt e alkoolit nxjerrim thikën. Dhe nuk është se vritemi për gjëra madhore, por për ato krejt elementare. Shumë herë fare banale.

Dhe a bëhemi pishman pas kësaj...?

-Si qeni.

Por ç'e do, se lëkurën e tjetrit e çon po për dhjamë qeni.

Ne thjesht nuk duam që tjetri të na cenojë krenarinë. Ne pranojmë që shteti në emër të ligjit të na e lërojë para e mbrapsht, por kur vjen puna për një gërvishtje makine, për një vend në parkim, për një karikus celulari apo ritmin e muzikës në mejhane, ne mund të shuhemi dhe me fis e me farë. Ore luftë frontale hapim, në istikame e me vezme fishekësh rreth brezit. Se nuk durojmë dot.

-Na keni fyer në dinjitetin kombëtar...

Ku ma gjen. Kjo po, është një arsye për t’u vrarë e për t’u shpallur hero. Por jo se tjetri në pije e sipër, kur mezi thotë fjalët e nuk çohet dot nga karrigia, të thënka epitetin: malok. Pse kaq e lirë qenka jeta, sa mund t’ia marrësh një burri për një fjalë goje. Që t’i mbyllësh derën një familje. Që t'i thash lotët një nëne. Të lësh pa baba fëmijët. Edhe gruan pa burrë.

Pastaj vjen rasti tjetër: Më shau qorr. Drang tjetri koburen e s'e bën dysh. Pse me sytë e gjete të tallesh. Ti më shan por unë t'i fus kokërdhokët brenda. Ç’prazet xhepaneja dhe tjetri i jep lamtumirën kësaj bote sepse dikujt nuk i mban kandari fare.

-Po thellohu more djalë... thellohu!

Dhe nuk dua të zgjatem te çështja e dytë pasi dihet që për shkak të problematikave shteti ynë shqiptar nga një shtet ushtarak një herë e një kohë, tanimë është kthyer në shtet policor. Sepse ky shtet mbledh kufomat e lëna rrugëve dhe ruan pas hekurave të arrestuarit e shumtë. Dhe ata shtohen përditë. Një herë se pijnë e dehen dhe ia shkelin gazin dërrasë të makinës me vlerë 200 mijë euro, e nuk dihet kë marrin përpara. Pastaj shahen e sherrosen dhe zgjidhjen më të shkurtër dhe efikase e kanë të pavetëdijshme, kur dora u shkon në brez.

-Epo... jemi apo s’jemi burra?

Ndaj dhe na duhen policë, vazhdimisht na duhen policë të rinj. Duket zgjeruar në kapacitet dhe Akademia që të mund t’i trajnojë. Se po i more nga rruga, u dhe nga një kobure në dorë dhe nga një kapele në kokë, ata si shqiptarë të vërtetë që janë të bëjnë gjëmën.

Tek e fundit koburja nuk mbahet në brez si mjet zbukurimi, apo thënë ndryshe: si aksesor.